Przemęczenie, trudny pdp - nasze doświadczenia

Kilka miejsc już zaliczyłam i poczyniłam pewne spostrzeżenia.

Stałe miejsce- wiesz, co Cię czeka.

Znasz pdp, dom, okolice.
Minus- po pierwsze, czas się dłuży. Ja (przynajmniej) mam wrażenie, jakbym stąd nie wyjeżdżała, była cały czas. Po drugie- pdp też nas już zna, jest przyzwyczajona/y, NIEKTÓRZY potrafią to niecnie wykorzystac- są "odważniejsi, bardziej roszczeniowi.
Oooo, właśnie przed chwilą świetnie napisała to Alina 
"Pdp przyzwyczaiła się do mnie i traktuje jak swoją własność od której coraz więcej wymaga"

Nowe miejsce-- nie wiesz, co Cię czeka.
Uczysz się wszystkiego- podopiecznego,domu,okolicy.
Przez to czas szybciej mija, bo to nowe. Nowi pdp też nie od razu są śmiali, wymagający, też na początku się nas uczą.

Oj Alino Alino,stawiam na to,że dopóki kicia będzie żyła, to Ty tam będziesz wracała.......

Przy każdym pakowaniu walizki w drogę do de jest mi coraz trudniej. Po prostu zwyczajnie boję się wracać bo nie wiem co zastanę. Wszystko zależy od tego co się  działo pod moją nieobecność, a bywa różnie. Ostatnio pani, która miała być sześć tygodni zjechała po czterech bo nie dała rady z babcią. Agencja ściągnęła mnie dwa tygodnie wcześniej z urlopu i zastałam pdp w takim stanie, że przez kolejnych pięć nie mogłam sobie z nią poradzić. Naprawdę myślałam, że tym razem się poddam. Powoli udało się sytuację uspokoić ale jakim kosztem. Dlatego zastanawiam się czy nie zrezygnować i spróbować w innym miejscu. Zobaczymy, mam czas. A może pani, która przyjedzie tak spodoba się babci, że to ona ze mnie zrezygnuje?Kto wie ?

Teraz napiszę coś, co juz chyba kiedyś tu pisała, albo i nie. Nieważne zresztą. Mam kolezankę, z którą zaczynałam karierę opiekunki. Ja pracuję dalej i mam się wyśmienicie, a ona...no cóż...trafiając ciągle na beznadziejne sztele z toksycznymi PDP, zaciskająca zęby, bo kasa potrzebna...jest dziś po wielokrotnym leczeniu w szpitalu psychiatrycznym, na rencie chorobowej z powodu choroby dwubiegunowej o podłozu depresyjnym i nie ma mowy o pracy w DE, a więc i o zarabianiu dobrych pieniędzy. Warto było tak się męczyć, dawać poniżać , zaciskać zęby???? Niech sobie każdy odpowie na to sam. Nie wolno nic robić wbrew sobie i za wszelką cenę. Nie wolno!!!!!

Alinko, choć bym chciała, nie mogę dać Ci lajka za ten post, no nie mogę. Czy Ty czytasz co piszesz? Chcesz, żeby ktoś Cię wyręczył w podjęciu decyzji ? Duża dziewczynka nie wie, że strach ma wielkie oczy????

po 186 dniach to już ZUS płaci bo zakład rozwiazuje umowę :-)
Po co Ci tyle kasy ? :-)

Wie,wie....i wie, że masz rację.:-) ale też wie, że musi po pierwsze odpocząć, a po drugie zdystansować się albo odwrotnie.

Przy każdym pakowaniu walizki w drogę do de jest mi coraz trudniej. Po prostu zwyczajnie boję się wracać bo nie wiem co zastanę. Wszystko zależy od tego co się  działo pod moją nieobecność, a bywa różnie. Ostatnio pani, która miała być sześć tygodni zjechała po czterech bo nie dała rady z babcią. Agencja ściągnęła mnie dwa tygodnie wcześniej z urlopu i zastałam pdp w takim stanie, że przez kolejnych pięć nie mogłam sobie z nią poradzić. Naprawdę myślałam, że tym razem się poddam. Powoli udało się sytuację uspokoić ale jakim kosztem. Dlatego zastanawiam się czy nie zrezygnować i spróbować w innym miejscu. Zobaczymy, mam czas. A może pani, która przyjedzie tak spodoba się babci, że to ona ze mnie zrezygnuje?Kto wie ?

Tak Andrejko. Mam  świadomość, że to zmęczenie materiału dlatego przemyślę wszystko gdy będę w domu i to dopiero po powrocie z Wenecji. Muszę nabrać dystansu, a teraz po prostu męczę się i to na własne życzenie. Czy ktoś kazał mi tutaj siedzieć 186 dni? Nie. Sama sobie to zrobiłam.

Wie,wie....i wie, że masz rację.:-) ale też wie, że musi po pierwsze odpocząć, a po drugie zdystansować się albo odwrotnie.

Serdecznie więc zyczę i jednego i drugiego, a cel........można rozłożyć w czasie, przesunąć...wszystko można. Trzeba tylko najpierw skonstatować, że nie cel jest najwazniejszy, a droga do niego i nie może być ona cierniowa. Najważniejsza jest osoba, która ten cel ustanowiła i go powoli realizuje.
Ja kupiłam dom (starą chałupę, żeby nie było:-)) remontuję juz drugi rok i jak trzeba będzie to będę remontować jeszcze 5 lat , a w zyciu nie zrezygnuję na okoliczność tego, z komfortu mojego zycia, z moich podróży i innych atrakcji ;) zyciowych :-) Never!!!

Teraz napiszę coś, co juz chyba kiedyś tu pisała, albo i nie. Nieważne zresztą. Mam kolezankę, z którą zaczynałam karierę opiekunki. Ja pracuję dalej i mam się wyśmienicie, a ona...no cóż...trafiając ciągle na beznadziejne sztele z toksycznymi PDP, zaciskająca zęby, bo kasa potrzebna...jest dziś po wielokrotnym leczeniu w szpitalu psychiatrycznym, na rencie chorobowej z powodu choroby dwubiegunowej o podłozu depresyjnym i nie ma mowy o pracy w DE, a więc i o zarabianiu dobrych pieniędzy. Warto było tak się męczyć, dawać poniżać , zaciskać zęby???? Niech sobie każdy odpowie na to sam. Nie wolno nic robić wbrew sobie i za wszelką cenę. Nie wolno!!!!!