Na podstawie moich doświadczeń, potwierdzam w 100%, że da się wejść do swiata osób demencyjnych. Ja "wchodzę". O ile łatwiej jest nam obu. Jej,bo "wierzę"w to o czym mówi,mnie,bo znikają jej lęki,emocje których nie potrafi nazwać. Myślę że chodzi jej o to, że jest czymś poruszona tylko nie potrafi określić czym. To moja druga podopieczna z którą planuję niemal codziennie wyjazd do jej rodzinnego domu,do rodziców. Sprawdzam połączenia z Hamburga, planujemy co kupimy mamie i tacie. Dawno u nich nie była więc na pewno się o nią martwią. Nigdy nie obiecuję że pojedziemy dzisiaj, zawsze jutro:oczko: Rozmawiamy o tym wszystkim w czasie teraźniejszym. Wystarczy że się zapomnę i palnę coś o tym, że do mamy zadzwonić nie możemy,bo tam gdzie jest nie ma tekefonu,i od razu panika - Oh Gott,das ist schrecklich,ich ging weg und sie starben :-(. I nie przeszkadza to w tym,że za chwilę opowiada o tym, jak ważne było dla jej mamy,że wszystkie trzy córki były z nią w chwili,kiedy odchodziła.
Żyje przeszłością, wydaje się jej,że to wszystko jest tu i teraz. No to planuję razem z nią nasze wycieczki rowerowe,robimy spis potrzebnych rzeczy,szukamy noclegów. Ona jest organizatorką,setki kilometrów przejechała rowerem, całe Niemcy,kawałek Polski wzdłuż Odry, nawet do Irlandii poleciały z Giselą ze swoimi rowerami. Często jestem zdumiona jak potrafi taką wyprawę zaplanować co do szczegółu . I na takich rozmowach popołudnia mijają spokojnie. Tylko że to naprawdę potrafi mnie zmęczyć,bo ciągle to samo, dzień w dzień. Do południa przypominam co chwilę datę, dzień tygodnia, miejsce w którym jest i dlaczego jest właśnie tutaj, kiedy zmarli jej rodzice i gdzie są pochowani. Do obiadu schodzi jej oswojenie się i powrót " zur Realität "jak sama mówi.Dlatego dnia wolnego potrzebuję tak,jak teraz ziemia deszczu. Wracam do życia w normalnym świecie,staram się jak najlepiej,dla mnie oczywiście,ten czas wykorzystać. "Nagradzam" siebie ,jak mawia Demessa ?,za tę niełatwą często pracę, chociaż nie wymagającą wysiłku fizycznego.
Dokładnie tak, jedna z moich pdp , na początku zamknięta w sobie "niemotka" okazała się strojnisią uwielbiającą kapelusze. A nie daj Boże, jak jakaś koleżanka wydała się ładniejsza od niej :)
W bardzo dużym skrócie ta nieszczęsna walidacja w jakimkolwiek przypadku sprowadza się o przekonaniu , że akurat nasz sposób postępowania jest własciwy. To bardzo szerokie pojęcie, sam proces jest żmudny i prowadzony różnymi drogami.
Czy to z pacjentami dementywnymi czy z tymi z deficytami intelekualnymi, a może zwłaszcza z tymi. Konczę już, bo nie mam czasu się rozwlekać, bo juz się rowery grzeją, a upraszczac w tym temacie nie chcę, gdyż to jest podstawowa droga na manowce.
Jedziemy z sąsiadami na szlak rowerowy w Aargau a przed nami 25 km w jedną stronę. Mało męczący dystans, oprócz wzniesien, ktore są po drodze.
Bawcie się dobrze :)
. Prosto ze stacji udałam się do części zwaną Treppenviertel. Piękne w swojej prostocie domki, okazałe wille,wszystkie o białych fasadach,otoczone bujną zielenią i mnóstwem kwiatów. W każdej luce wolnej od zieleni,cudny widok na Elbę. Tak schodziłam tymi schodami na plażę i sobie myślałam,jak tutejsi mieszkańcy radzą sobie z zakupami. Do domów można dojść tylko pieszo. Chyba tylko do tych najniżej i najwyżej położonych, dojedzie się samochodem czy rowerem. Zamożni ludzie, myślę sobie,pewnie płacą za dostarczenie zakupów ?. Będąc już na dole, rozejrzałam się,gdzie by tutaj, trochę później coś zjeść. Ceny i menu wszędzie podobne,to wybrałam znaną mi już z poprzedniego, zimowego pobytu, klimatyczną restaurację.
jeszcze kanał pod Elba/ Łebą? Czy już przeszłaś ? Trochę strach . 
. Muszę nadrobić ,ale czy się odważę przejść,oto jest pytanie 
Tak ,często się ,, nagradzam"
