Na marginesie

Gniew nigdy nie jest złym doradcą... Nigdy też się nie myli i nie popełnia błędów... Trzeba go umieć rozróżnić od nienawiści, a żeby to rozrónić trzeba znać dwa takie stany... :-(  No i niestety gniew w zetknięciu z nienawiscią szanse ma marne... :strach na wroble: W naszych realiach, jeżeli ktoś wyemituje z siebie gniew, to wszystko co ten gniew spowodowało powinno odstąpić, a tak sie nie dzieje... ))))

Gniew w zetknięciu z nienawiścią szanse ma marne, zazdrość najprawdopodobniej jest wyższym poziomem nienawiści, więc jeszcze mocniejszą energią... Wyszło na to, że my musimy chronić energię gniewu bo to jedyny drogowskaz ... Mogło dojść tez do tego, że ta energia zaczęła być uwalniana aby zlokalizować buntownika.., czyli stało się to takim Judaszem... ))))

Nie rozumiem w jakim kontekście gniew ma marne szanse... na co? i w jakim celu? Myślisz, że gniew rodzi się z nienawiści podsycanej zazdrością? Nie sądzę... gdyby tak miało być to na tym zleceniu eksplodowałabym w gniewie.... jestem raczej skłonna uwierzyć, że gniew to produkt uboczny miłości...  dobrze wspomniałaś o Judaszu, u niego wszystko zawiodło.... czyli gniew staje się drogowskazem, kiedy wszystko zawiedzie.... o ile pozwoli sie na niego....

pisząc eksplodowałabym, mam na myśli dosłowne rozerwanie :-) Babcia niejeden raz wiedziała jak podsycić zazdrość, a i córka dolała co nie co... a jednak do gniewu doszło lub zaczął urastać kiedy córka w sposób oczywisty okazała pewien stopień pogardy względem kogoś, czyje dobro leżało jej na sercu... niby... wszystko można zagrać... w tej jednej okoliczności wyszła cała gra, a z nią jej brud... poza tym dysfunkcja tej rodziny wyklucza zazdrość... problem tylko w tym, że jest słabo zauważana przez otoczenie, bo kamufluje ją potrzeba pomocy dla matki... zresztą przytoczę coś: córka siada i pisze krótką notatkę... przyglądam się pismu i określam je mianem seltsam, na co mąż odzywa się i mówi, że są tacy, co mówią że jest piękne... zapanowało milczenie jakby czekając co odpowiem... a ja nic na to, pozostałam przy swoim seltsam...

jednak inna sytuacja do piękna: Babcia mowi, że ma piękną ogrodniczkę (maturzystka)... odpowiadam, że piękno jest pojęciem subjektywnym, a poza tym młodość jest zawsze piękna... Babcia nieładnie się zachowała, ale dużo tym pokazała... odpowiedziała, że nieprawda, bo niektórzy(młodzi) tak wyglądają (pojawia się grymas obrzydzenia na twarzy)... ponownie powtórzyłam to zdanie... to tylko zaczęła się odwracać, czy czasem maturzystka nie słyszy o czym mówimy.... 

Dlaczego pismo było seltsam dla mnie. 1. selstsam nie jest ani piękne, ani brzydkie, ale na pewno interesujące właśnie najczęściej ze względu na mieszaninę, która sprawia, że albo piękne albo brzydkie lub nie jest ani jednym ani drugim, jednak intryguje... 
2. Piękne pismo dla mnie jest tylko wtedy piękne, gdy oprócz walorów estetycznych jego forma nie sprawia problemów w odczytaniu -- i takie pisma już spotkałam, ale sama nie jestem jego posiadaczką i nie robię nic w tym kierunku, by je polepszyć... choć podoba mi się kaligrafowanie to sama też nie przejawiam w tym kierunku zdolności, ale mam predyspozycje do pisma dowolnego... uwielbiam różnicować, a także wiedzieć co za co podziwiam, czym jest i czemu może się przysłużyć.... ale też wiem, że wszystko jest subjektywne i akceptuje to... 
3. Pismo córki jest na pierwszy rzut oka trudne do odczytania, jest efektowne i tylko tym zwraca uwagę... liczy się forma...

Jeśli ktoś nie akceptuje, że piękno jest subjektywne to jaki ciąg konsekwencji za tym płynie?

Sorry, że się tak rozpisałam, ale nim wyjechałam na to zlecenie zainteresowała mnie tematyka piękna-dobra, szlachetności-naiwności... no i tam takie rzeczy mi się przy okazji odsłaniały, a na dodatek wczytałam się w życiorysy kilku polskich literatów... niebanalne jednostki, na tle których zetknęłam się z nudziarzami na zleceniu, ale jeden z nich dla wielu także był nudziarzem i milczkiem, bo jego myśl i osobowość urzeczywistniała się tylko na papierze i tylko tam był interesujący... nawet z Babcią zaczęłam ten temat, ale jej mina pokazała mi bym raczej go nie rozwijała... nie to nie... I znowu zaczęło mnie to intrygować, jeszcze jednej książki nie skończyłam... fajny masz temat, choć może sobie wykorzystuję ten fakt... 

wybacz

:-):-):aniolki::aniolki::-):-)

I tutaj się nie zgodzę... miałam jakiś czas temu pewne doświadczenie z wyemitowanym gniewem.... przyznam się szczerze, że spoglądałam z lekką nadzieją, co mi to przyniesie... i okazało się, że miałam czuja... gniew intuicyjnie wyrzucił coś na zewnątrz sprawiając, że jego uwaga nie zwracała się do wewnątrz i było to o tyle ważne, że został przerwany pewien tik -- skoro już tak o tych tikach mowa -- tik, który za każde niepowodzenia wprawiał umysł w pewien stan prowadzący nawet do samounicestwienia... myślę, że mogę tak to ująć, ponieważ tik z każdym powtórzeniem coraz głębiej drążył w psychice... czyli gniew przerwał pewien łańcuch może nawet i tików, który prawdopodobnie zawsze kieruje się przeciwko temu, który go z siebie nie wyrzuci... umiejętność pójścia za gniewem lub jego obserwacji może odkryć nie jedną tajemnicę skrywaną w człowieku...

coś mnie jednak jeszcze zastanowiło, ponieważ gniew uważa się za złą emocję... w Biblii niejeden raz można przeczytać, że Bóg zapłonął gniewem... i nie zmienia to faktu, że jest On nadal miłością

Danusiu!!!Cyt."Dla mnie miłość w świecie realnym materializuje się jako tłuszcz... Kg smalcu więc to też miłość... ))))"Żeby miłość do kilograma smalcu porównywać???Oj...jak nic trzeba Ci fajnego chłopa,miłości i całej otoczki związanej z zakochaniem:)Może wówczas przejdą te tłuste, filozoficzne teorie.Miłość to smalec...kilogram smalcu....Nawet Mrożek i Hłasko do spółki ,by tego nie wymyślili:):):):):)I dlaczego akurat smalec????

Każdy tłuszcz to miłość.., czyli ciało emocjonalne...
Kij ma dwa końce, więc z jednej strony wygląda to tak jak wiemy, a z drugiej jest tanim ciałem, które możesz sobie kupić w sklepie na kg lub litry... Ja nie jestem systemem przemiany materii... To system wartościuje moją ludzką egzystencję... Moja ocena nic nie ma do rzeczy ... )))

Ciało emocjonalne ,to równie dobrze mogą być białka lub węglowodany,kwasy lub zasady itp itd:)A co do przemiany materii to wg mnie człowiek jako całość, jest jedną, wielką przemianą materii,od urodzenia do śmierci-jest więc jakimś systemem:)  Naczyń połączonych:)
Abstrahując od tego konkretnego zagadnienia,to Ci powiem Danusiu,że rzadko spotyka się kogoś ,kto ma aż tak filozoficzną naturę:)I myślę,że to nie jest taka poza na pokaz,że Ty jesteś taka złożona z filozoficznych rozważań.I chyba to lubisz:)Chociaż mam wrażenie ,że z takim bagażem myśli w głowie czasem trudno iść przez życie.Sama sobie lubię czasem pofilozofować na różne tematy ,ale że tak powiem ,w granicach rozsądku:)Kudy mnie do Ciebie:):):)Hi hi hi

E tam... :lol2: Ja taki stoik troche jestem... kiedyś byłam nadwrażliwiec ... Zastanawiam się i tyle ... Rozumienie czegoś to posługiwanie się logiką i zdecydowanie odcinam sie od filozofii ... Czy ja to lubię, nie wiem.., ale przynosi mi to wymierne korzyści... Jak rozumiem czego nie powinnam robić to na pewno sie w cos nie wpakuję.., chyba lubię jednak spokój ... :lol2: Ale tez mam tak, że lubię tego naszego emotka wikinga... :lol2: zakręci się, przypierniczy maczugą, poprawi beretkę i pyta się kto następny... :lol3: I jeszcze ... świat pełen jest pytań.., sama ich zadawałam mnustwo.., ale zadaje się je ciągle. Teraz szukam odpowiedzi, ale na zasadzie, że musze przerwać takiego pytaka w sobie, to jest chyba "kajak" (w przód i tył ma tak samo) i jak już świat zadaje mi pytanie typu : co koń wyskoczy? to przerywam w sobie możliwość stanowienia kolejnego rekordu i poprawiam pytanie na co koń wyskoczył (ł) i na to już jestem wstanie znaleźć odpowiedź... bo jest )))

Wrócę do Twoich postów, bo sie nad nimi zastanawiam...  Nie pracuje tak jak Ty, a raczej już nie pracuję tak jak Ty ... Nie interesuje mnie dawno.., czyli stare jezyki bo w starym języku czytam jak było, a nie czytam czym się  stało... czyli znam poczatek, a nie wiem jak ten początek wygląda na końcu... Książki zawsze czytam od końca i tak samo czytam gazety.., czyli wiem koniec i od tego końca poszukuję początku... Nie ma dla mnie wartosci to co wspaniałe na pocztku nie utrzymało swojej wspaniałości, a zwyczajnie zdziczało... Ja nie wiem dlaczego ludzie miłość wyolbrzymiają.., czyli sami nadają jej znaczenie, którego ona nie ma .., a z drugiego końca tej miłości sie zwyczajnie brzydzą ... Dla mnie miłość w świecie realnym  materializuje się jako tłuszcz...  Kg smalcu więc to też miłość... ))))

Mnie też parę rzeczy daje do myślenia... mylisz się, nie wychodzę z punktu początkowego, bo nie ma z czego... jeśli już o miłości mowa to powiem o tym krótko.... dziękuję życiu za kryzę, bo to jedyny prawdziwy wyraz miłości jaki otrzymałam, i to jest dla mnie ten kg smalcu, bo z materiału jakim się otoczyłam tylko to dało się wytopić... ale się cieszę, bo to jakiś punkt startowy, bo w tym "smalcu" dopiero zrozumiałam jak rozpoznawać miłość... moment przed kryzą to nieudany, a raczej udawany związek, który wcale nie miał wspaniałego początku, postanowiłam jednak dać szansę, bo wydawało mi się, że w tej kwestii podchodzę zbyt rygorystycznie, ale koniec udowodnił tylko początek, gorzej, co na końcu chyba bym nigdy nie była sobie w stanie wyobrazić.... kiedy już z tego wyłaziłam, zaczął wyłazić początek innej miłości... tym razem grupy, dla której dobro człowieka i miłość to najwyższe wartości... ta grupa to jak spotkanie u Pdp na ostatnim zleceniu: siedzę przy stole ja, pdp, jej córka i zmienniczka... śmiechy, bo zmienniczka robi pajaca ze swego faceta, a we mnie się gotuje, bo znam takie sytuacje, tylko, że w odwrotnej konstelacji... na propozycję córki, by Beata opowiedziała coś o sobie, odparowałam, że nie mam przyjaciela, więc nie mam o czym mówić... zapanowała pełna konsternacji cisza, ale gwarantuję ci, że żadna z siedzących tam osób nie zrozumiała o czym mówiłam... ten początek miłości jest bardzo ważny, bo on wskazuje na koniec... może się okazać, że nawet smalcu nie będzie... jeśli którąś z tych osób zapytać o mnie, to powie, że pojawiła się konfliktowa osoba zazdrosnym okiem patrząca na cudze życie... bo nikt począwszy od exa, przez członków owej grupy, czy osób z tego zlecenia nie miał ochoty zrozumieć, co stało się przy tym symbolicznym "stole" życia... taka osoba jest konfliktowa, bo swym zachowaniem zwraca uwagę na cudze słabości... muszę się jednak przyznać, że było to bardziej spontaniczne, aniżeli świadome... za to dzisiaj mogę powiedzieć, że świadomie odsuwam się od tego typu ludzi, ale stałam się trochę mądrzejsza i postanowiłam wyciągnąć z tego wnioski... Nie wracam jednak do tego, co stare, a ci, których w oczy kole niby moja zadrość niech sobie wsadzą ten osąd głęboko gdzieś... 
   ex był, exa nie ma,
grupa była, grupy nie ma
i jak się okazało nigdy nie było miłości, bo ci jej nie znali, potrafili tylko grać i gadać....

kryza była, kryza się skończyła... pozostało kg smalcu, z którego się cieszę, bo nie było by nic, gdyby moje życie kręciło się tylko wokół nich...

jednego się też nauczyłam nie warto dawać szansy, gdy widzisz dziurę, bo ten robak i tak wylezie... nie zaznaczyłam: początek w grupie też mi się nie spodobał, ale też postanowiłam zostać... a robal i tak wylazł... 

otrzepałam moje ręce i stwierdziałam, że to co mnie podnieca w tej chwili, to wizja rodzącego się nowego życia, dlaczego mam płakać za tymi, którzy widzą we mnie tylko zazdrośnika... Boże, daj mi tylko siłę i chęć... a rescie dam radę... kryza mi pokazała, że chęć jest bardzo ważna... 

jest jednak coś pocieszającego, coś co daje nadzieję, gdzieś kołacze się we mnie, jest niejasne... że na tego robala jest sposób....

Na poczatku było słowo ... Mi (jako dziecku) pokazano lustro... Jako osoba już dorosła nie zmieniłam słowa... Lustro to rzecz, i nie mylę jej z ludźmi... Ludzie nie są dla mnie żadnym lustrem... Są zawsze niewinni... Istota ludzie ma takie same receptory czucia i nie pomyli bólu z przyjemnością ... Ludzie maja tylko różne korzyści z życia... Na to co otrzymuję od ludzi musi (!!!) się zgodzić rozum mojej istoty .., więc jeśli istnieje taka zgoda to jakie może być moje nie ???
To raz, po drugie przez jakąś część życia modliłam się o uzdrowienie mojej duszy, więc to nie ja jestem chora ... Dbam o ludzi bo oni i tak są silniejsi od tego co w nich chore, więc jezeli wystąpię przeciwko nim to pozwolę chorobie wyjść na wierzch... Jeżeli z czymś sobie nie radzę to się od tego odsuwam... Ponieważ wiem, że to mój własny rozum daje przyzwolenie na to na co ja sama takiego przyzwolenia nigdy bym nie dała to staje przed lustrem (rzeczą) i jak sie wku.wię to podnoszę środkowy palec prawej ręki... Nie winię ludzi, a siebie... ))))  Acha, a robale trzeba zabijać na zewnątrz siebie i rozum powinien zabijać je wewnąt siebie... Nie zabijasz.., uznajesz że to ma prawo do życia... ))))