16 listopada 2013 21:42 / 13 osobom podoba się ten post
To, co napiszę zapewne zostanie bardzo różnie przyjęte i rozpęta kolejną dyskusję, ale…
Mówi się, że mężczyźni są „maszynami prostymi”. Myślą i robią wszystko w systemie zero jedynkowym. I ja w tej, a także w wielu innych sprawach poruszanych na forum, nie brałem udziału w dyskusji, bo nie bardzo mogłem zrozumieć jej sens, a najbardziej nie rozumiem powodu takiej dyskusji.
Często, czytając m.in. „Dziennik Zosi” i wiele, wiele innych tematów i postów odnoszę wrażenie, że dla pewnych osób praca w charakterze opiekunki/na/ jest jakąś ostatecznością. Że poza tym nie ma już nic i tylko podjęcie takiej pracy „uratuje im życie” /cokolwiek by to nie znaczyło/.
Co prawda, ja nigdy nie miałem takich problemów jakie są opisywane na forum, ale zdarzały się niedomówienia i nieporozumienia, również w sprawach ważnych a nawet kardynalnych.
Moja reakcja była zawsze taka sama:
Jak czegoś się nie da załatwić, dostarczyć, kupić itd., to ja rezygnuję z opieki nad pacjentem. To pacjent i jego rodzina, czy opiekunowie potrzebują mnie bardziej niż ja ich i z takiej pozycji zawsze prowadziłem rozmowy. Tak, rozmowy. Byłem do tych rozmów dobrze przygotowany i zawsze wykładałem tylko słuszne racje. I skutkowało.
Co do ingerencji w życie i dom pacjenta.
Miałem sporo sytuacji, gdzie taka ingerencja była wręcz konieczna dla dobra pacjenta, dla wygody i lepszego samopoczucia jego, a co za tym idzie, także mojego. Były to najczęściej sprawy czysto techniczne, jak np. zakup nowego fotela zamiast niewygodnego krzesła, przestawienie łóżka, czy innego mebla, zbudowanie rampy, żeby pacjent po latach „niewoli” w domu mógł wyjechać na spacer, zmiana obuwia itd.
Ale nigdy nie robiłem tego tak sobie, bo mi się zachciało. Zawsze potrzeba było na to czasu, cierpliwości i rozmowy. Rozmowy z pacjentem i rodziną. Bywały opory /najczęściej natury finansowej – „czy jeszcze warto inwestować”?/, ale ostatecznie udawało mi się przekonać do lepszego i zmiany były przyjmowane z zadowoleniem. Natomiast nigdy nie komentowałem cech charakteru, przypadłości, czy negatywnych zachowań pacjentów. Bo czy można się obrażać, czy obrzucać epitetami kogoś, kto np. rano kazał mi się wynosić, w południe nazywał mnie Cyganem i złodziejem, a wieczorem dziękował za cały dzień i uśmiechał się z łóżka.
„Nigdy nie jest tak źle, żeby nie mogło być jeszcze gorzej”.
Dziwią, a zarazem zatrważają opowieści opiekunek, które po kilkumiesięcznym pobycie na tzw. „ciężkiej stelli”, często wyczerpane fizycznie i psychicznie, skarżą się na swój los i szukają na forum pomocy. Jak jeszcze do tego podjęły się tej pracy bez żadnego przygotowania, często w złej kondycji psychicznej i nierzadko fizycznej, to „ciężki klops” gotowy.
Jak to już nieraz napisano, do zdrowych nas nie potrzebują. A jak nie dajesz sobie rady z określonym chorym, to może spróbuj z chorym na koklusz, albo anginę. Ale nie katuj siebie, pacjenta, a potem jeszcze innych swoimi narzekaniami.
A co może forum. Może tylko wesprzeć duchowo, współczuć, podpowiedzieć, czasami pokrzyczeć…
Ale decyzja, czy kontynuować pracę w warunkach urągających wszelkim prawom i rujnujących życie opiekunki/na/ zawsze musi być decyzją własną. I to podjętą na tyle szybko, żeby nie pozwolić się skrzywdzić i samemu sobie, ani nikomu innemu krzywdy nie zrobić.
Często taka szybka rezygnacja wychodzi na dobre zarówno opiekunowi jak i pacjentowi.
Spróbujcie.
