Dziennik Zosi #1

Wszystkie "stare", doświadczone, heroiczne i pałające bezgraniczną empatią i miłością koleżanki - przyjmuję waszą krytykę do wiadomości, wyciągam wnioski. W niektórych postach odnajduje wiele prowokacji, złośliwości i  typowejpolskiej zajadłości - niestety. Ja mam też prawo sie bronić i sprowokowaliście mnie do odezwania się. A może taki był cel tych wszystkich kalumni wylanych na mnie wczoraj i dzisiaj.
 
Nie będę sie powtarzać, bo już kilka razy pisałam o pobudkach mojego zachowania. Opisałam jak sobie radziłam. Nie było w moim zachowaniu zamiaru poniżania, pomiatania, czy ubliżania p. Grecie. - opisałam rzeczywistość i zdarzenia jakie tam przeżyłam. Nie jechałam też tam z wyobrażeniem lajtowego spędzenia wakacji przy NN staruszce. Niektóre z Was tak mnie oceniaja, jakby znały mnie lepiej, niż ja sama siebie.
 
Jasne, że bolą mnie Wasze słowa - ale chybo o to Wam chodziło. Piszecie górnolotne opinie o heroizmie i miłości do niemieckich podopiecznych, ale tak naprawdę Wasze często zjadliwe komentarze, obnażaja Waszą hipokryzję. To są tylko slogany. Wystarczy prześledzić Wasze wpisy na innych wątkach.
Pewnie, że jest mi przykro. Komu by nie było - no chyba że tym "starym", doświadczonym i profesjonalnym......
 
Nie miałam żadnych złych pobudek wobec p. Grety. Wręcz przeciwnie, a odbierałam tylko poniżanie na każdym kroku. Nie ma jednak sensu dalej sie tłumaczyć i udawadniać czystości moich intencji i tak będę opluta. Dopiero teraz w obliczu tak zmasowanego ataku na mnie, przy którym udręczenia od p. Grety to jednak pikuś, pozwolę sobie na odrobinę złośliwości (goryczy) wobec Was profesjonalnych prymusek w zawodzie: Życzę Wam - jak to Kasia63 pięknie wypunktowała - samych takich fantastycznych  Stelli w Waszej karierze opiekunek nad niemieckimi staruszkami........
 
Kończę już. Myślę, że to był mój ostatni post na forum w tej sprawie. Cześć
 
 

Na poprzedniej stronie jest mój komentarz, więc nie będę się powtarzać. Kto chce, niech poczyta. 
 
Pracując jako opiekunka osób starszych w Niemczech mamy na tyle *komfortową*sytuację, że to tylko praca zamknięta w jakiś schemat w ramach umowy.  Jesteśmy od wykonywania określonej pracy i sama to podkreśliłaś, że wiedziałaś czego oczekiwałaś od opiekunek.
Ja też wiem, co to choroba w rodzinie i ile się za to płaci. Ale to moja sprawa osobista............
 
Do De przyjeżdżam do pracy, nie zbawiać świat.............Zosia czy Ty nie boicie się o tym mówić............
Opiekujmy się Niemcami a nie zastępujmy im rodziny...................................

Dzięki Natka, mam to szczęście, a może nieszczęście, że pracowałam w szpitalu, jednoczesnie musialam opiekować się chorymi rodzicami. Musialam pracować, mama byla u mnie przez 3 lata, kiedy szłam do pracy, przychodzily opiekunki. Wiem, czego od nich oczekiwałam i wiem, czego opiekunki oczekiwaly od rodziny. To wszystko doprowadzilo do tego, że teraz Wam wszyskim się przyznam, moja mama ostatnie 8 miesięcy życia spędzila w domu starców. Ja leczyłam 2 lata depresję, a moje małżeństwo przeszło poważny kryzys. Wiem teraz ile jedna chora osoba w rodzinie powoduje zmian, problemów, zlośći i niezgody. Ogromne koszty, psychiczne, fizyczne, o finansowych nie wspomnę.  
Dzisiaj już inaczej staram się na to patrzeć, zauważcie, staram się, nie wiem, czy jestem dobrą opiekunką, skoro nie wytrzymałam przy wlasnej matce, ale nigdy żadnej opiekunce nie powiem wprost,że popełniala błędy. W danej chwili, w jednym momencie robi się to, co przychodzi do głowy, po pewnym czasie przychodzą refleksje, że można było inaczej.
Pokora wobec życia, moje kochane najmądrzejsze kolezanki, to jest wartość sama w sobie.
Podziwiam Zofię, za to że nie bala się pisać tutaj, ja też mam swój pamietnik z pierwszego i kolejnych wyjazdów, ale chyba spalę te swoje zapiski.

Przeczytałam jeszcze raz i nauczyłam się jednego. Co prawda wiedziałam o tym wcześniej ( dzięki Koleżankom z forum i mojemu osobistemu przyjacielowi)ale dziennik Zosi utwierdził mnie jeszcze w tym przekonaniu. Jeśli trafię kiedyś jeszcze na stellę, która mnie przerasta nie będę usiłowała siebie i innych przekonywać, że dam radę tylko jak najwcześniej zrezygnuję. PDP się do mnie nie dostosuje, to ja się maam dostosować do PDP.

ja chcialabym zapytac tutaj kilka dziewczyn od razu(nie wszystkie)ale tak sie nie da- wiec zapytam Emilie-emilio odpowiedz mi tak krotko bez zbednych tlumaczen, czy w swojej karierze mialas taki dom gdzie bylo Tobie ciezko wytrzymac?zdarzyla sie Tobie podopieczna niemila, czy kiedykolwiek poczulas sie upokorzona, urazona,nie wiem jak jeszcze zapytac?odpowiedz mi tylko tak czy nie?

Bardzo podoba mi się ta dyskusja. Zofijo, bez względu na Twoje osobiste pobudki, dla których zdecydowałaś się opublikować ten dziennik, spowodowałaś, że czytam wypowiedzi, które jakby wyszły spod mojej klawiatury. Tylko, że ja bardziej niż Twoją pracę widzę w tym dzienniku kwintesencję twojej osobowości. Napisałam dużo więcej, ale chyba nie powinnam tego tutaj publikować. Powiem tylko, że warto spojrzeć w siebie a nie z punktu się obrażać. Dziewczynom komentującym bardzo dziękuję. Podpisuję pod znakomitą większością komentarzy. Zosiu - powiedziałaś A- przedstawiłas dziennik, powiedz b- przyjmij honory i krytykę z naciskiem na to drugie. Ja nie miałabym odwagi tak się obnażyć, bo mam świadomość czym to grozi. Ty chyba też nie do końca zdawałaś sobie sprawę w co wdeptujesz publikując swoje zapiski.

Moze, omijajac bezposrednie komentowanie postepowania Zofiji - napiszesz wiecej? Moze komus jeszcze w ten sposob pomozesz? Co postanowilas zmienic?

Widzisz?sama uczysz  sie dopiero,wystarczyła jedna noc i zaczełaś myśleć.Tzn. ze jestes na dobrej drodze zeby dorownac nam starszym.

A jednak jeszcze raz napiszę...........
toż ja napisałam w ostatnim poście, że krytykę przyjmuję i wyciągam wnioski. A że boli..... bo boli. Ja po prostu subiektywnie odczuwam, że więcej w tej krytyce jest krytykanctwa, a mniej zrozumienia. To co dotychczas napisałam zarówno w dzienniku, jak i w postach komentarzowych nie jest rozumiane, tak jak ja to wyrażam. Nie czytacie drogie koleżanki moich tekstów ze zrozumieniem i niestety z empatią macie na bakier.
 
Nie napisałam też że się obrażam.... a tylko, że jest mi przykro, że jestem niezrozumiana i krzywdząco według mnie oceniana. Forum i was wszytkich cenię i szanuję. Mam szczególnie ciepłe i życzliwe odczucia do osoby Kasi63. Także nie jestem śmiertelnie obrażona, tylko jest mi przykro i jestem smutna, że tak szafujecie wyrokami, nie znając mnie tak naprawdę i interpretując moje przejścia nie zawsze słusznie. Pokornie poddaję się i chcę zamilknąć. Jeśli chcecie to piszcie, ja zapowiadanym w poprzednim poście wycofaniem się chcę powiedzieć, że napisałam to co napisałam i nie chcę dalej wkręcac się w dykusję.