Dlaczego jestem opiekunką / opiekunem?

Witajcie koleżanki po fachu! A no dla kasy się tu przyjeżdża a nie z miłości. Ja zaczynałam 13 lat temu o 14 zaraz będzie. Oczywiście, że przyjechałam zarobić pieniążki. Pracowałam na czarno. Nie miałam doświadczenia, ale mam talent do tego zawodu. Nie śmiać się, nie wiem jak to inaczej określić. Moja pierwsza pacjentka była po wylewie, częściowo sparaliżowana. Mówiła bardzo niewyraźnie, ale rozumiałam ją. BYła bardzo trudną podopieczną. Chciała,żeby z nią ciągle przebywać. A ja niedoświadczona i mało zorientowana w postępowaniu z takimi przypadkami byłam na każde skinienie mojej podopiecznej. Większego błędu w tej pracy nie da się zrobić. Wytrzymałam jeszcze 4 trzymiesięczne zmiany u tej Pani i uciekłam do innej, słabiej płatnej pracy. Byłam wycieńczona psychicznie ciągłym nawoływaniem pacjentki. A ponieważ nie określiłam od początku granic nie mogłam już tego zmienić. Tak się nie dało pracować. Odchorowałam tę pracę bardzo. Odeszłam stamtąd nie informując rodziny, że nie wrócę, bo oni nie zrozumieliby dlaczego odchodzę skoro Mama tak mnie lubi. Wiem, że do dziś mają do mnie pretensje, że to było nieładne. Ja też wiem, że nie było ładne , ale inaczej nie uwoliłabym się z tych pętów. W drugiej pracy już wiedziałam, że pracować trzeba dobrze , ale niekoniecznie swoim kosztem. Zresztą pacjent był SUPER! Do dziś wspominam go z szacunkiem . Zmarł mi na rękach. Odszedł cicho po kilku miesiącach leżenia w łóżku. Hallo! Herr Hofman, ich vergesse Sie nie! Może kolejnym razem opowiem o Doktorze, który miał charyzmę.

Witam serdecznie! Mała - jak możesz to zostaw tę pracę. Siada psychika a stres z tym związany powoduje, że nasze ptencjalne choroby - tfu! żeby ich nie było! - mają świetny grunt do rozwijania się. Na własnej skórze przekonałam się, co stres potrafi zrobić z naszym ciałem. Jak każda materia nasz organizm ma granice wytrzymałości. Nie przekraczajmy jej. Wiem, świetnie się komuś doradza, ale musiałam to z siebie wyrzucić. Chciałabym umieć tak postępować czyli umieć dobrze zadbać o siebie.

Masz całkowitą rację Nowadanuta ( jak zwykle zresztą).Dobrym przykładem"rozdawnictwa" jest nasza forumowa Ania.Czytałam,że wydzwania do niej rodzina ,a nawet sąsiadki żeby wróciła.Dla mnie jest to nie do przyjecia i na pewno nie odbierałabym telefonów,albo kategorycznie zabroniłabym im tego robić.

Witam serdecznie! Mała - jak możesz to zostaw tę pracę. Siada psychika a stres z tym związany powoduje, że nasze ptencjalne choroby - tfu! żeby ich nie było! - mają świetny grunt do rozwijania się. Na własnej skórze przekonałam się, co stres potrafi zrobić z naszym ciałem. Jak każda materia nasz organizm ma granice wytrzymałości. Nie przekraczajmy jej. Wiem, świetnie się komuś doradza, ale musiałam to z siebie wyrzucić. Chciałabym umieć tak postępować czyli umieć dobrze zadbać o siebie.

Wszystkiego można się nauczyć!Wszystkiego!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Ależ oczywiście Kasiu63 - wszystkiego można się nauczyć, tylko trzeba jeszcze zrobić podsumowanie, czy koszty nauki nie przerosły zysków z nowo nabytej umiejętności. Różnica między dziećmi a starszymi ludźmi jest taka, że dzieci to świeża, nowa energia, którą one rozsiewaja wokół, a starość potrzebuje cudzej siły/energii/, żeby przetrwać. W pracy z chorym na demencję człowiekiem chodzi o podtrzymanie jego stanu a nie o postępy, bo postęp przy wszelkiego rodzaju demencjach jest niemożliwy. Dlatego ważne jest, żeby nie dać się wciagnąć we współczucie. Ulżyć choremu, zadbać o niego, ale od siebie - własnych uczuć i emocji nie dawać. Właśnie empatia potrafi nas wyjałowić emocjonalnie. Zaczynamy przeżywać cudze cierpienia na własnym ciele, nie mówiąc o duchu, który cierpi najbardziej. Stąd biorą się "doły", nieograniczona tęsknota za domem i rodziną. Przestajemy myśleć racjonalnie. Marzymy tylko o uwolnieniu się z tego kieratu.

Zgadzam się z Grawik, ja powiedziałam jednej pani z firmy że za taką stawkę jaką proponowała ok. 1000€ to niech sama jedzie na 10 dni i póżniej porozmawiamy.