Tak szczerze Mleczko. Czy z ręką na sercu możesz powiedzieć, że nigdy nie byłaś w pracy zniecierpliwiona, zdenerwowana, bez siły? Pomijam tutaj jakiekolwiek nasze problemy zdrowotne, bo nie o to mi chodzi. Ja, moim skromnym zdaniem uważam, że niejednokrotnie nasze pokłady empatii, cierpliwości i zrozumienia starszego człowieka biorą w łeb. Jesteśmy tylko ludźmi a nie aniołami. Gdybym taka była, pracowałabym w wolontariacie. I mam prawo napisać, że mam czasami dość. Po to jest to forum, a nie do umoralniania. Keine Thema.
Z ręką na sercu, byłam . Jednak nie nakrecalam się nigdy, bo wiedziałam po co jadę .Nie znajdziesz ( chyba ) mojego wpisu w którym narzekam na podopiecznych ( ogólnie ) . Jeśli coś pisałam to zawsze obracałam w żart, bo tak się lepiej żyje .
Sama też miewałam i miewam gorsze dni , jeśli to było na wyjeździe pisałam w temacie " Dla tych co mają dola " .Wyzaliłam się z tęsknoty za domem za dziećmi za byciem w swoim domu
Aniołów w opiece nie zatrudniają a sama empatia to też nie wszystko.
Nikogo nie krytykuje , bo nie mam prawa i sama doświadczyłam dni ,w których nie mogłam się pozbierać emocjonalnie .
Wiem z doświadczenia , że mogę sobie sama przetłumaczyć po co jadę do opieki i co mogę zastać .
Taka to praca .
a potem udawała, że się kąpie
na szczęście chociaż bieliznę zmieniła... 
.
a to kasy mało, a wolnego też nie za wiele . Wtedy odwrócił się kierowca i zapytał " to po co pani jedzie " .Nie zdaje pani sobie sprawy że tu są kobiety , które jadą po raz pierwszy ,? I z takimi informacjami zaczynają pracę w obcym dla siebie miejscu ? No i nastąpiła cisza . Ktoś się odezwał, że kierowca miał rację , ja też miałam identyczne zdanie .
