Praca a rozłąka z rodziną

Każdy z nas został do czegoś powołany.Na każdym etapie swojego życia można doszukiwać się powołania,tłumacząc sobie wybór drogi jaką wybieramy.Jednak prawdziwe powołanie to wolny wybór, a nie wybieranie najlepszego wyjścia z sytuacji,w której musimy dokonywać wyboru.Powołanie zostawmy zakonnicom i księżom. Zaliczyłam "powołanie" do nauki,pracy,małżeństwa,macierzyństwa,pomocy bliskim i obcym.Teraz odczuwam "powołanie"do szczęścia,spokoju i zabezpieczenia się na "starość'.Jeżeli osiągnę to dzięki pracy jako opiekunka to jest to mój wybór.Na wyjazdy będę zabierać "nieprzemakalną" poduszkę. Jestem człowiekiem dla człowieka,ale też chcę żyć dla samej siebie.Powroty do domu,do miejsc,do ludzi których kochamy pozwalają nam wierzyć,że życie jest piękne, na tyle na ile pozwolimy mu takim być. Miłego popołudnia wszystkim gdziekolwiek jesteście szukając swojego "powołania."                                                                    

Emili, nie cytuję, piękny wpis.
odpowiem na pytanie co bym zrobiła. Totalnie się rozklejam w takich sytuacjach, pewnie bym przytulała i całowała. Ja bardzo jestem wyczulona na niemoc, bezbronność i ból starszych ludzi. Dla mnie takie kontrakty to wielkie obciążenie psychiczne. ja bym chciała pomóc, a wiem że nie mogę, bo wiek, choroba a często też brak pomocy ze strony rodziny.Staram się na ile to możliwe pracować z ludźmi nie cierpiącymi na brak świadomości. Napewno to są dużo trudniejsze kontrakty bo musimy funkcjonować i służyc pomocą człowiekowi choremu ale zdającemu sobie z tego sprawę. który często ma pretensję do losu dlaczego on jest chory.Może nieraz patrząc na opiekunkę zastanawia się dlaczego nie ona. Każdy kontrakt jest trudny. Nie zagłębiam się w temat. Miłego popołudnia życzę wszystkim

:brawo1:bez powielania:-)

Czasami myślę, że ta praca w DE wykańcza psychicznie najlepsze siły naszego narodu ( nie myślę o sobie)... rozbija rodziny... stresuje...etc. a w zamian daje tylko...kasę... :yo:

No wiem o czym mówisz bo ja też trafiałam na takich;/, ale pomyśl że przed wyjazdem do pracy miałam w domu rodzinnym ciężko chorą babcię, nie wstawała z łóżka, miała amputowaną nogę, ataki padaczki, leżała tak przez ponad rok i co miałam jej mówić, że jest mi ciężko? że nie będę jej pomagać?

Nie można dać takiej osobie tego nawet po sobie poznać i twierdze, że można innym coś z siebie dać:)

Też często jestem przemęczona, zdołowana, szczególnie gdy fizycznie brak mi sił... myślę że to normalne i każdy z nas tego doświadcza, nie ma co tego negować.

Ale wyznaję to samo co ty i staram się stosować - nie można po sobie dać poznać podopiecznemu jak jest nam czasem ciężko,
bo my jestesmy od tego by mu pomóc a nie marudzić:przytula:

No tak, ale jeśli źle się czuję, np. dzisiaj wstałam z bólem głowy, to nie ukrywam tego. Nie marudzę, ale nie będę przyklejać do dzioba sztucznego grymasu, udającego uśmiech.  A poza tym nie potrafię udawać. Jesteśmy tu po to, aby pomagać, ale nadal jesteśmy zwykłymi ludźmi, a nie robotami. Im dłużej pracuję, tym bardziej upewniam się, że nasi Pdp powinni zdawać sobie z tego sprawę. O rodzinach już nie wspomnę.

Powinny,bo to zwyczajny ludzki odruch ,ale tak naprawdę gówno ich to interesuje.Nie po to płacą ,że by wysłuchiwać chorowitej opiekunki.Zdrowa ma być i nie jęczeć,że ją to czy tamto boli.Tu,wydawałoby się w fajnej rodzinie,, wysłuchałam opowiesci o jednej z poprzedniczek z komentarzem cyt."a co mnie to obchodzi,że ją brzuch boli,to nie mój problem".........

No tak, ale jeśli źle się czuję, np. dzisiaj wstałam z bólem głowy, to nie ukrywam tego. Nie marudzę, ale nie będę przyklejać do dzioba sztucznego grymasu, udającego uśmiech.  A poza tym nie potrafię udawać. Jesteśmy tu po to, aby pomagać, ale nadal jesteśmy zwykłymi ludźmi, a nie robotami. Im dłużej pracuję, tym bardziej upewniam się, że nasi Pdp powinni zdawać sobie z tego sprawę. O rodzinach już nie wspomnę.