Minuta ciszy [*]

Myślisz, że takie potrząśnięcie by pomogło? Wiesz co ona na codzień zachowuje się normalnie, ale jak mnie odwiedza  jak przyjadę do Polski, to podczas pogaduszek nakierowuje rozmowę na swoje dziecko i tak potem to już się toczy , aż do wybuchów płaczu. Jej mąż ze mną rozmawiał i mówił ,że też nie daje rady.Namawiałam ją na ponowną wizytę u psychologa , ale to tak wygląda , że ona chyba chce tak rozdrapywać rany. Boje się , że to się nieciekawie skończy.

Tina, ja myślę, że by pomogło, na przykład mąż, przecież on też człowiek i myślę, że mógłby wygarnać i zmusić (no, nie fizycznie, ale nawet w formie awantury), żeby zaczęła znowu żyć normalnie, albo żeby znów zaczęła się leczyć. Jak nikt tego nie zrobi - to depresja ją wykończy, a przy okazji męża.

Tak, on cierpi z tego powodu dodatkowo.Pochował zdjęcia ich dziecka, doprowadził ją do ataku złości, potem było spokojnie jakiś czas i zaczęło się znowu. Moja znajoma nie przyjęła do wiadomości faktu, że jej syn nie żyje.

Dzis po rownym miesiacu w szpitalnym lozku, odeszla moja Bratnia Dusza. Jest mi smutno i nijak, ale ciesze sie, ze juz nie musi cierpiec bolu, kiedy wiadomo bylo, ze nie ma zadnego ratunku.

Dzis po rownym miesiacu w szpitalnym lozku, odeszla moja Bratnia Dusza. Jest mi smutno i nijak, ale ciesze sie, ze juz nie musi cierpiec bolu, kiedy wiadomo bylo, ze nie ma zadnego ratunku.

Dzis po rownym miesiacu w szpitalnym lozku, odeszla moja Bratnia Dusza. Jest mi smutno i nijak, ale ciesze sie, ze juz nie musi cierpiec bolu, kiedy wiadomo bylo, ze nie ma zadnego ratunku.

Dzis po rownym miesiacu w szpitalnym lozku, odeszla moja Bratnia Dusza. Jest mi smutno i nijak, ale ciesze sie, ze juz nie musi cierpiec bolu, kiedy wiadomo bylo, ze nie ma zadnego ratunku.