Aniu - bo naszym częstym błędem jest to , że my lubimy wszystkich , tylko nie siebie . Więc przeżywamy i zadręczamy się problemami całego naszego otoczenia - nie tylko najbliższych . A nawet w przypadku najbliższych - nie umiemy bądz nie chcemy wymagać , aby oni przejmowali się nami.Ja długo brałam na siebie wszystko- bo załatwię , zorganizuję , dam radę . Oduczyłam najpierw załatwiać . Okazało się , ze mąż doskonale to robi. Potem oduczyłam zawracać głowę drobiazgami , które już nastepnego dnia wydają się nieważne. Dało się. Ale jest jeszcze coś , czego trzeba się oduczyć. Nie wolno nam żyć życiem podopiecznych .To człowiek potrzebujący takiej pomocy , jaką możemy mu dać jako opiekunka - nie wnuczka , córka , krewna . Nie jesteśmy rodziną . Wyobraźmy sobie , że lekarz czy pielęgniarka przeżywa cierpienie każdej rodziny tracącej kogoś bliskiego. Na trudnym oddziale - kilka razy tygodniowo , czasem codziennie patrzy na ludzkie tragedie . Kto to psychicznie wytrzyma ? Współczuć - tak , zrobic , co możliwe - tak .ale na tym koniec .Czy będzie z pelnym zaangażowaniem merytorycznym zajmował się następnym potrzebującym ? Nie - musi mieć jasny , spokojny umysł bo błędu popełnic nie może .Musi zostawić ,,pracę '' w pracy - oddzielić ją od życia ,,po'' . Ewentualnie zastanawiać się , co jeszcze da się zrobić , zajrzeć i skontrolować. I my też tak musimy. Bo sami się wykończymy psychicznie i wypalimy. A my patrzymy na pdp 24 godz na dobę.Więc - pracujmy , uważajmy na pdp i szanujmy siebie i dbajmy o siebie.
Wypalenie zawodowe
Hmm... ciekawy temat... jestem opiekunką krótko w porównaniu do niektórych z Was, ale mimo to czasem nachodzą mnie myśli takie jak autorki tematu. Myśle, że to też kwestia charakteru - jedna osoba będzie pracować 40 lat w jednym zawodzie i cały czas będzie kochać to c robi, a inna potrzebuje zmiany po o wiele krótszym czasie. Czasem zadaje sobie pytanie, czy dobrze robie wyjezdzając, czasem mam dzien, że wiem ze to była dobra decyzja, że mi sie to podoba, a czasem ucieklabym na drugi koniec swiata. Różnie jest...
Tak, ale to też zależy gdzie trafimy, do jakiego PDP i jakiej rodziny. Jesli stela jest ciężka, wtedy zastanawiamy sie, czy ja koniecznie muszę pracować jako opiekunka. Myślimy ,, ze już mamy dość. Ale jeśli Pdp i rodzina jest ok, to łatwiej się nam pracuje, nie mamy czarnych myśli, jest nam łatwiej znieść rozłąkę z rodziną.
Tak, ale to też zależy gdzie trafimy, do jakiego PDP i jakiej rodziny. Jesli stela jest ciężka, wtedy zastanawiamy sie, czy ja koniecznie muszę pracować jako opiekunka. Myślimy ,, ze już mamy dość. Ale jeśli Pdp i rodzina jest ok, to łatwiej się nam pracuje, nie mamy czarnych myśli, jest nam łatwiej znieść rozłąkę z rodziną.
Tak :) w pewnym sensie podobnie jest w każdym zawodzie, a przynajmniej w wiekszości. Jesli ktos siedzi za biurkiem 8 godzin i ma szefa hetere i okropną atmosferę w pracy, to zawsze bedzie się w niej czuł źle. A jeśli koledzy o szef sa fajni - odrazu lepiej się pracuje. Każdy zawód i każda praca sa inne. My ciągle pracujemy z drugim czlowiekiem, nie mamy możliwości odciecia się, zrobienia swojej roboty gdzies w zamknięciu, dlatego nigdy niczego nie możemy przewidziec. Z drugiej strony dzięki temu jest ciekawie, nie nudzimy sie :)
Hmm... ciekawy temat... jestem opiekunką krótko w porównaniu do niektórych z Was, ale mimo to czasem nachodzą mnie myśli takie jak autorki tematu. Myśle, że to też kwestia charakteru - jedna osoba będzie pracować 40 lat w jednym zawodzie i cały czas będzie kochać to c robi, a inna potrzebuje zmiany po o wiele krótszym czasie. Czasem zadaje sobie pytanie, czy dobrze robie wyjezdzając, czasem mam dzien, że wiem ze to była dobra decyzja, że mi sie to podoba, a czasem ucieklabym na drugi koniec swiata. Różnie jest...
No i taką pracę na etacie nie tak łatwo zmienić, zwłaszcza na lepsze, a tu co jakiś czas mozna popróbować nowego miejsca i znaleźć w końcu to dobre.
Dokładnie!Widzę, że na mnie bardzo na przykład działają czynniki zewnętrzne. Jeżeli w domu jest coś nie tak, to każde oddalenie od domu jest dla mnie katorgą, nawet jeśli na miejscu jest wszystko ok. Dużo osób potrafi jakoś zachować zimną krew, wziąć się w garść. Mnie akurat to bardzo w tym zawodzie zawsze męczyło i też już czasami czuję sie przez to totalnie wypalona :/
Tak :) w pewnym sensie podobnie jest w każdym zawodzie, a przynajmniej w wiekszości. Jesli ktos siedzi za biurkiem 8 godzin i ma szefa hetere i okropną atmosferę w pracy, to zawsze bedzie się w niej czuł źle. A jeśli koledzy o szef sa fajni - odrazu lepiej się pracuje. Każdy zawód i każda praca sa inne. My ciągle pracujemy z drugim czlowiekiem, nie mamy możliwości odciecia się, zrobienia swojej roboty gdzies w zamknięciu, dlatego nigdy niczego nie możemy przewidziec. Z drugiej strony dzięki temu jest ciekawie, nie nudzimy sie :)
I też może być interesująco, wcale nie nudno. :))
Dla patrzącego z zewnątrz- człowiek rzeczywiście siedzi za biurkiem. :))
Wszystko zależy od tego, za jakim biurkiem i na jakim stołku kto siedzi. Tak jak i teraz u nas, wiele zależy od miejsca, w którym pracujesz.
Pozdrawiam.
No... cięzko się odciąc myslami, jerśli w domu jest cięzko i zle.. jesli nie ma to na dany problem zadnego wyplywu to mozna próbowac, chociazby dla wlasnego zdrowia i spokoju, ale... no wlasnie, ale...
A kto "siedział" za biurkiem ten wie, że to "siedzenie" to czasami bardzo, bardzo ciężka i stresująca praca.
I też może być interesująco, wcale nie nudno. :))
Dla patrzącego z zewnątrz- człowiek rzeczywiście siedzi za biurkiem. :))
Wszystko zależy od tego, za jakim biurkiem i na jakim stołku kto siedzi. Tak jak i teraz u nas, wiele zależy od miejsca, w którym pracujesz.
Pozdrawiam.
Długo zbierałam się,żeby powrócić do mojego tematu, świadomie zostawiłam go odłogiem, bo najpierw chciałam się pozbierać do kupy. Już jestem z grubsza pozbierana. :) Myslałam, czy nadaję się jeszcze do tej pracy i czy kiedykolwiek sie nadawałam. Należę do osób dość cienkoskórnych, choć potrafię byc też niesamowicie twarda. Myslałam tez, dlaczego z pewnymi przypadkami, uważanymi za trudne, radziłam sobie doskonale, a z innymi, pozornie łatwymi nie radziłam sobie jak nalezy ( tzn. radzić sobie to radziłam ,bo niezaleznie od wszystkiego jestem dość bystra i elastyczna,ale odbywało sie to ogromnym kosztem psychicznym). Byłam na sztelach, gdzie wszyscy uciekali, a ja sie czułam jak ryba w wodzie i na takich, gdzie mówiono mi,że mili ludzie, cudowni i nieskomplikowani podopieczni, a mnie tam było źle. Od czego to zależy? Czy tylko od owej osławionej chemii ? Dlaczego jedni podopieczni uważali mnie za swoją najlepszą opiekunke, a inni mnie nie lubili ? Suma tych negatywnych doświadczen przekuła się na wypalenie, niewiarę i niechęć do kolejnych wyjazdów. Przełamałam to. Nauczyłam sie nie brać więcej przypadków, które są dla mnie obciążające psychicznie. Juz wiem, jakie są. Nie wezmę więcej Alzheimera i mobilnej demencji, choć z ta ostatnią sobie dobrze radzę, ale to nie na moje nerwy. Nawet jesli przez to skurczy mi się możliwość nowych ofert ( chyba 80 % przypadków to własnie te dwie choroby), to będe czekała na taka ofertę, jaka mi pasuje. Czuję sie juz dobrze, mam nowe zapasy sił, choć na urlop nie pojechałam. Mój stary, znoszony i pocerowany prochowiec przestał być przemakalny, może gdzies jeszcze na szwie cos przepuści, ale już na pewno nie zaleją mnie strugi deszczu. Pozdrawiam. :)
