Jestem teraz dla odmiany u małżeństwa. Dziadek ok, głowa "jasna" a babcia dementyczka a według mnie to alzheimer. Ma leki, jest niby spokojna ale nic nie kuma. Wczoraj jak córka chciała żeby wstała z kanapy i podała jej rękę, to ją udrapała i ugryzła. A mówiłam - zostaw ją, to nie. Wreszcie posłuchała, zostawiła babcię na kanapie a my poszliśmy jeść obiad. W połowie posiłku babcia przydreptała jakby nigdy nic. Pomyślałam sobie, że pewnie rano nie będzie chciała wstać i nie pojedzie do przedszkola, no i tak było. Babcia widzi nową twarz i reaguje trochę inaczej. Całe szczęście, że jest dziadek. Na niego spada większość babcinych humorów i zachowań. W nocy ją przebiera jak się zsika, pilnuje żeby spała. On ma nieziemską cierpliwość do niej. Tłumaczy jej po 50 razy to samo. Sam nie może zrozumieć, że to nie ma sensu, że trzeba odczekać aż babcia się "odwiesi". Bez niego nie widziałabym siebie tutaj. Żyją ze sobą od 25 lat, poznali się w jesieni życia. Dobrze im było. Szkoda mi trochę dziadka. Wie że to choroba, że pozapominała wszystko ale dzisiaj zachowywała się, jakby jego nie poznawała. Ciągle chce dzisiaj gdzieś iść. Skończyło się podreptaniem na werandę. Ach ta demencja+al. Zobaczymy co dalej z tego wyniknie.
Demencja a współpraca z rodzina
Opiekowałam się babcią z chorobą Alzheimera, zachowywała się bardzo podobnie. Kiedy miała przebłyski świadomości, to był kochany człowiek. Jej mąż bardzo ją kochał i widziałam, że sytuacja go przerasta. W kryzysowych sytuacjach przychodziła synowa, która miała na babcię duży wpływ. Bywały dni , że babcia nie poznawała dziadka, nie wiedziała co w jej postrzeganiu obcy mężczyzna robi w jej domu, wtedy chciała uciekać.
Dzisiaj babcia się mnie pytała czy moi rodzice nie mają nic przeciwko, że ona tutaj jest. I dziadek jej spokojnie w koło Macieju tłumaczy życie od początku. A ona i tak nie kuma, bo za chwilkę zadaje to samo pytanie. No nie ma lepszego sposobu, jak odwrócić jej uwagę albo na moment spasować, przytaknąć. Tyle tylko, że nikt nie wie co ona z takiego przytakiwania zapamięta. Masakra. Tak źle i tak niedobrze.
Motyw z rodzicam też występował u babci, którą się opiekowałam. Nie pamiętała faktu, że nie żyją, ani nie zdawała sobie sprawy ze swojego wieku.Czasem pomagało przypomnienie babci ile ma lat i sama zaczynała dedukować, że jej rodzice nie mogą już żyć. Na chwilę pomagało, ale też nie zawsze. Chciała wychodzić i pomagać rodzicom. Miała silne napady lękowe z agresją włacznie. Lekarz zdecydowal się na zwiększenie dawki neuroleptyku, uspokoiła się, ale i tak pozostała w świecie własnych fantazji. Przy Alzheimerze degeneracja mózgu postępuje szybko, z napadami lękowymi często niewiele można zrobić. Przykro patrzeć, jak w oczach własciwie stan chorego się pogarsza.
Mój pdp nie moze się do nowego czasu przyzwyczaić,juz jest po kolacji...Oby do rana nie zgłodniał.
( oczywiście żartuję )Wsadz mu pajdę chleba pod poduszkę :lol1: ( oczywiście żartuję )
i już mi się nie chce myśleć. Też chcę żeby było jak dawniej - czyli chcę do PL do domciu. 
Mycha, Twój PDP chyba tez demetntyk, tak mi się wydaje, trudno będzie Ci z nim się w tym temacie dogadać. Niby rozumie, ale nie całkiem.
Mycha, Twój PDP chyba tez demetntyk, tak mi się wydaje, trudno będzie Ci z nim się w tym temacie dogadać. Niby rozumie, ale nie całkiem.
Emilia on nie ma demencji. To raczej przypadek opisywany przez Tinę. Są silnie ze sobą związani. Dziadek nie może patrzeć jak jego ukochana kobieta, z którą się związał w późnym wieku, traci rozum i pamięć. Chyba stara się podświadomie zatrzymać czas, odwrócić go chociażby częściowym okłamywaniem siebie, że nie jest tak źle. Oni się związali ze sobą jak babcia miała 65 lat a dziadek 73. Może właśnie dlatego ich związek był dojrzały, bo chcieli być ze sobą na stare lata. Stworzyli bardzo zgodną parę. Do dzisiaj widać ich wzajemne relacje, tyle tylko że ze strony babci ulega to rozmazaniu.