Parkinson i zaawansowana demencja

Przestań się spoufalać z pdp, zacznij opiekę traktować jak pracę, która daje ci przede wszystkim pieniądze. Zachowanie dystansu jest dla nas najlepszym wyjściem. Cieplejsze stosunki można mieć z ludzmi, którzy do tego dorośli. Ja od dłuższego czasu unikam poufałości jak diabeł święconej wody. I jest mi tak bardzo dobrze. 

Było niedawno na forum zapytanie, jak rozróżnić złośliwość pdp od choroby?
Pora na kawkę i ciasto więc opiszę Wam sytuację, która mną zagotowała przed chwilą. Babcia czeka na Besuch. Wyjęła ciastka, srebrną cukiernicę, i dwie srebrne łyzeczki do kawy (dla siebie i gościa) dla mnie wyjęła zwykłą codzienną z kuchni. No w tej sytuacji to dałam do zrozumienia, że nie będziemy razem piły kawy. Nie jestem kopciuch, by Ubermensch (jak jej się wydaje), tak mnie traktował. Babka mówi uparcie, że zawsze z nią powinnam pic kawę. Nie, przygotować to ja muszę, a wspólne wypicie to jest tylko moja dobra wola i serce. Ale, jak mnie tak traktujesz to nic z tego.
Może to drobiazg, ale jeśli codziennie z takim świadomie czynionymi przykrościami się spotykamy, to już naprawdę ciężko nie stracić cierpliwości. Musiałam Wam się wyżalić.
 

Przeniesione.
 

Dobry wieczór - Mycha, chyba cie ozłocę za ten wpis . Nie piekę ciast, nie przygotowuję stołu i nie sprzątam,  jesli to rodzina  gości się u podopiecznych . Nie rozsiadam sie też przy stole, bo przeważnie mnie glowa boli . Jak nalegają to mała kawka i do swojego pokoju . Zawsze byłam na "Ty" z podopiecznymi, ale to to była propozycja z ich strony . Masz rację, że spoufalanie się niesie więcej pracy i wszyscy uważają, że opiekunka jest od wszystkiego . 

Moze dla ciebie szykowala złotą tylko zapomniala gdzie ma :gwizdanie: :eureka: 

Kochana jesteś Mycha.
Ta refleksja, że cieplejsze stosunki można mieć z ludźmi, którzy do tego dorośli jest cudna. Masz rację to tylko praca, najlepiej zachowywać dystans. Niestety człowiek za bardzo jest czasami emocjonalny. Ale może przy takich Hexen łatwiej nauczę się asertywnej postawy, co napewno przyda się w dalszej pracy.

Było niedawno na forum zapytanie, jak rozróżnić złośliwość pdp od choroby?
Pora na kawkę i ciasto więc opiszę Wam sytuację, która mną zagotowała przed chwilą. Babcia czeka na Besuch. Wyjęła ciastka, srebrną cukiernicę, i dwie srebrne łyzeczki do kawy (dla siebie i gościa) dla mnie wyjęła zwykłą codzienną z kuchni. No w tej sytuacji to dałam do zrozumienia, że nie będziemy razem piły kawy. Nie jestem kopciuch, by Ubermensch (jak jej się wydaje), tak mnie traktował. Babka mówi uparcie, że zawsze z nią powinnam pic kawę. Nie, przygotować to ja muszę, a wspólne wypicie to jest tylko moja dobra wola i serce. Ale, jak mnie tak traktujesz to nic z tego.
Może to drobiazg, ale jeśli codziennie z takim świadomie czynionymi przykrościami się spotykamy, to już naprawdę ciężko nie stracić cierpliwości. Musiałam Wam się wyżalić.
 

Przeniesione.
 

To moja chora pdp czegoś takiego nie zrobi , nawet jak idzie z supynem jeść to pierwsze co , że ja też jestem zaproszona . Ale bułka we mnie potrafi rzucić :chaplin:

Dba o Twoje wyżywienie, żeby Ci niczego nie zabrakło. Zwłaszcza pieczywa :lol1:

To moja chora pdp czegoś takiego nie zrobi , nawet jak idzie z supynem jeść to pierwsze co , że ja też jestem zaproszona . Ale bułka we mnie potrafi rzucić :chaplin:

Upppps. Dorotee, zdaje się, że to nie Ty miałaś suchą bułką dostać. Jakies myslenie zyczeniowe po łuku poszło :-)

Przeczytałem cały wątek. Muszę przynzać że trochę tego się obawiam właśnie.. takiego trudnego podopiecznego. i to własnie trudny to nei leżacy czy na wzóku tylko taki niemiły. albo w takiej solidnej demenci że poprostu nie kuma już czy robi dobrze czy źle.. bo jeszcze jak poprostu niemiły to może się da takąosobę przekonać do siebie.... ale jak mózg przestałpracować - to co zrbisz? w kółko możesz mówić a on i tak swoje...
 
Chyba żepoprost tzreba znaleźć w sbie takie wyjasnienie sytaucji i poprostu nie regaować. choć jak czytam różne doświadczenia rzucani ejedzeniem w twarz, albo wyzwiska to nawet największy super cieprliwy opiekun może nie dac rady.

Przeczytałem cały wątek. Muszę przynzać że trochę tego się obawiam właśnie.. takiego trudnego podopiecznego. i to własnie trudny to nei leżacy czy na wzóku tylko taki niemiły. albo w takiej solidnej demenci że poprostu nie kuma już czy robi dobrze czy źle.. bo jeszcze jak poprostu niemiły to może się da takąosobę przekonać do siebie.... ale jak mózg przestałpracować - to co zrbisz? w kółko możesz mówić a on i tak swoje...
 
Chyba żepoprost tzreba znaleźć w sbie takie wyjasnienie sytaucji i poprostu nie regaować. choć jak czytam różne doświadczenia rzucani ejedzeniem w twarz, albo wyzwiska to nawet największy super cieprliwy opiekun może nie dac rady.