Ja tylko raz zawzięcie chciałam sprowadzic demencyjną babcie na ziemię. W kólko chciała do mamy i do mamy. . Zapytałam się jej pewnego dnia "ile ty masz lat" i oczywiście patrząc w oczy oczekiwałam przebudzenia :lol2: Oczywiście patrzyła na mnie wystraszonymi oczkami a ja jej rzekłam ( pinda ze mnie ) masz 87 lat ! Matko kochana :strach na wroble: zobaczyłam potwornie wystraszone oczęta pdp a potem bunt na twarzy. Ryknęła na mnie, że straszne głupoty opowiadam i że kłamczucha jestem. Boże ! to jej przekonanie wymalowane na twarzy, że ona ma rację :wstyd: Wtedy dotarło do mnie naocznie, namacalnie i jak tam jeszcze chcecie, co to jest zaawansowana demencja. Nigdy wiecej już tak nie zrobię ale unikam dementywnych przypadków, bo tam potrzebni są ludzie bardzo cierpliwi.
Parkinson i zaawansowana demencja
Można po tysiąćkroć i nic to nie daje . Oni żyją już po za zasięgiem . Piszę o chorych z mocno posuniętą chorobą, bo z takimi pracowałam .
Własnie. Żyją poza zasięgiem.
Reakcja tej demencyjnej pdp oświeciła mnie błyskawicznie. Wcześniej niby wiedziałam ale teoretycznie. Najlepiej uczy "samo życie".
bo kazdy inny.A mi Przypomina sie pdp pewna ktora byla cale zycie nauczycielka i nie pamietala co jadla na obiad a recytowala wiersze trwajace 30min. No mega. Wszyscy geby otwierali hehe.
W jeszcze innym przypadku dla pdp cznego bylam w rozmowie raz matka, raz żona, raz córka. Musialam szybko zalapac komu zadaje pytania. Takie tam z życia wzięte.
Dokładnie. I dementyk nie powie ile ma lat, bo nie zna bieżącej daty, ale o ile pamięć długotrwała nie jest jeszcze zbyt uszkodzona- to potrafi powiedziec kiedy się urodził.
Nie lubię takich przypadków. Nie dorosłam do nich albo jak kto woli za głupia jestem na takie choroby. Podziwiam osoby, które potrafią sobie radzic z tą chorobą. Ja nie chcę, nie lubię, nie, nie. Zdecydowanie nie. Wolę osoby, które jeszcze coś "kumają". Zaawansowana demencja to nie moja bajka. Nie chcę się już więcej czuć tak jak wtedy po "oświecaniu" dementywnej pdp.
Ja ostatnio pracuje z mega kumata pdp. Ale tez przyznam ze nie mam problemu grac rozne role, lub postepowac schematycznie, taktycznie100razy cos popowtarzac, pograc w gre"czy tam role odgrywać. Umiem sie szybko odciac od zaistnialych okolicznosci.wazne by pdo byl czysty, zadowolony, usmiechniety, Nakarmiony i a gadac moze co chce wszakze mam gdzie gebe do publiki otworzyc... Do was?
Nie lubię takich przypadków. Nie dorosłam do nich albo jak kto woli za głupia jestem na takie choroby. Podziwiam osoby, które potrafią sobie radzic z tą chorobą. Ja nie chcę, nie lubię, nie, nie. Zdecydowanie nie. Wolę osoby, które jeszcze coś "kumają". Zaawansowana demencja to nie moja bajka. Nie chcę się już więcej czuć tak jak wtedy po "oświecaniu" dementywnej pdp.
Obserwować , analizować, drązyć - a potem synteza
To nie tak Mycha, że za głupia czy cuś. Żeby nastrajać się błyskawicznie do dementyka , to trzeba mieć z deklem :lol3:
Obserwować , analizować, drązyć - a potem synteza :hihi:
No wszyscy wokol mi wciaz mowia ze jestem jakas taka "inna" :gwizdanie::lol3:
Uuuu, też bym tak chciała, bo mi mój często powtarza, że wszystkie baby są takie same :smiech3:
To nie tak Mycha, że za głupia czy cuś. Żeby nastrajać się błyskawicznie do dementyka , to trzeba mieć z deklem :lol3:
Obserwować , analizować, drązyć - a potem synteza :hihi:
Ale nie lubię zaawansowanej demencji. Początki to ok ale dalej to już nie. Wiesz Tinóś, kompleksów u mnie niet. Głupoty trochę każdy powinien sobie pozostawić, tak dla zdrowia psychicznego :lol1: Ale nie lubię zaawansowanej demencji. Początki to ok ale dalej to już nie.
Ja też nie idę jak w dym. Może byc bardzo róznie już przy zaawansowanym stanie. Niepokój, agresja, wielokrotne budzenie w nocy...Fakt, czasem jest to wynik zaniedbań , ale nie da się od razu lekami chorego wyregulować. Czasem jest to naprawde trudne a bywa, że i niemożliwe. Kamikadze nie jestem i znam granice swych możliwości.Są chorzy, którymi już się nie da w domu opiekować.