Przecież wszyscy policjanci i inni mundurowi idą do szpitala psychatrycznego, bo jakoś dostają w emeryturze ...... dodatki........???
Lekarz psychiatra uświadomił mi...,że prawdziwy wariat nigdy SAM się nie zgłosi do lekarza, bo on nie widzi takiej potrzeby..........i to prawda....
Mam pytanie i proszę o informację .Czy ktoś miał PDP z depresją jak do tego podejść.
Chyba zasługuje na osobny temat. Przeniosłem. Moderator
jak sobie radzisz? napisz w tym wątku. Opisz dzień - od rana do wieczora. Chciaamł sie z Tobą skontaktowac , ale nie mogę , masz profil zamkniety:-( jak sobie radzisz? napisz w tym wątku. Opisz dzień - od rana do wieczora.
To bardzo dobry temat i warty dyskusji często nie zdajemy sobie sprawy ,że oprócz innych chorób opiekujemy sie osoba będącą w depresji.
Mój pdp zaczyna rozmyślac o śmierci, jesienna depresja (chyba), powtarza dzisiaj że to juz na pewno koniec i takie tam. Do dzisiaj nawet mówić nie chciał o umieraniu, zbywal temat. Ja przyznam sie, nie wiem jak i co powiedzieć pdp w takich sytuacjach. Pocieszać mówiąc , eeeee panie H, umrze pan we śnie szybko i bezboleśnie? Bo o takiej smierci marzy większosć starych ludzi. Nie wiem, dlamnie to trochę niezręczny temat....
Tak sobie myślę, że właśnie obchodzenie się z osobą cierpiącą na depresję, czy tylko z obniżonym nastrojem jest najtrudniejsze, tym bardziej że ludzie starsi przechodzą takie stany ciężej. Jesienią takie obniżenia nastroju są częstsze, dziadek może też cierpieć z powodu rzadkich kontaktów z rodziną, czuć się opuszczony.Przebywanie z nim, pozwolenie, żeby się wygadał może coś pomóc. Możesz próbować skierować rozmowę na inne tory, może miał, lub ma jakieś hobby o którym rozmawia chętnie. No i zachęcanie rodzinki do częstszych odwiedzin, no ale z tym wiadomo, różnie bywa.
Tak sobie myślę, że właśnie obchodzenie się z osobą cierpiącą na depresję, czy tylko z obniżonym nastrojem jest najtrudniejsze, tym bardziej że ludzie starsi przechodzą takie stany ciężej. Jesienią takie obniżenia nastroju są częstsze, dziadek może też cierpieć z powodu rzadkich kontaktów z rodziną, czuć się opuszczony.Przebywanie z nim, pozwolenie, żeby się wygadał może coś pomóc. Możesz próbować skierować rozmowę na inne tory, może miał, lub ma jakieś hobby o którym rozmawia chętnie. No i zachęcanie rodzinki do częstszych odwiedzin, no ale z tym wiadomo, różnie bywa.
Mój pdp zaczyna rozmyślac o śmierci, jesienna depresja (chyba), powtarza dzisiaj że to juz na pewno koniec i takie tam. Do dzisiaj nawet mówić nie chciał o umieraniu, zbywal temat. Ja przyznam sie, nie wiem jak i co powiedzieć pdp w takich sytuacjach. Pocieszać mówiąc , eeeee panie H, umrze pan we śnie szybko i bezboleśnie? Bo o takiej smierci marzy większosć starych ludzi. Nie wiem, dlamnie to trochę niezręczny temat....
Tak hobby ma , walczy dalej na wojnie. To jest temat kluczowy ale mozna z tego wybrnąc . Moj obecny pdp po smierci zony zamknął sie w sobie i w pokoju* . Nikt nie miał do niego dostepu , bo nie chciał rozmawiać z nikim. Siedział z opuszczona głową i myślał. To dzieki temu , że lubi opowiadać o wojnie dostałam sie do niego. Brałam atlas i pytałam gdzie był gdzie walczył a potem schodzilismy na temat klimatu patrzylismy jakie tam rzeki płyną. Co jadają mieszkańcy jakie bogactwa naturalne wystepują. Brałam laptop i pokazywałam co tam jest teraz. Teraz jest z Malgi.
Moim wielkim błędem było to , że zostałam z nim dłużej. Przyzwyczaił się do mnie i teraz pewnie Malgi ma mowiąc jezykiem forumowym przerąbane*. Ale to dopiero drugi tydzien. Przyzwyczai się . Miałam tez pdp , ktory w ciężkieej depresji ze zmartwienia o żonę z parkinsonem - umarł. O tym mogłabym pisać sporo bo długo z nim byłam. On juz był jak robot.
Daję radę, Aniu.
Właśnie dostałam jego książkę do poczytania, mamy też więcej tematów (grzyby ;-)).
Wojnę przerabiamy codziennie, dziś byliśmy w czasach powojennych na granicy DDR i RFN ;-)
Fakt, że jestem troszkę inna od Ciebie sprawia, że czasem ma opory, ale jest coraz lepiej :-)
Nie tylko z jego duszą, ale i z jego ciałem też :-)
Pozdrawiam i czekam na obiecane foto autka ;-)
Nie wszystkie.....Są dziewczyny,które każdy wyjazd okupują dołem psychicznym i ciężko sobie radzą, nawet na najlżejszej szteli....Jadą bo chcą zarobić,takie są fakty.Osobiscie poznałam/nie z forum/ kobietę,która jeździ sama będąc na antydepresantach i inną ,która codziennie wylewa może łez ,obie mocnop po 50tce.....
"MOŻE ŁEZ".....I nikt nie zauważył.....Idę dobrowolnie do ortograficznego kąta:(:(:(:( Napisać 1000x "morze łez"!!!!!!
ps.Iskierko,dzięki Ci kochana moja.:):)Taki ze mnie ortodoksyjny maniak ortograficzny i takie coś:(:(:( Skandal nad skandale....
morze łez.morze łez,morze łez............idt.........
W przypadkach, które tu opisujecie konieczne są leki :[ Rozmowy z psychologiem, psychiatrą.
Chyba juz to zalatwili , bo rok czasu to dlugo chyba zeby czekac na pomoc , a i nie wiadomo czy jeszcze zyja ?
