Na marginesie

Na pewno na tej imprezie jestem hihihi, tylko nie wiem jak tam sie znalazłam.....)))))

Ja tyle nie dam rady wypic aby na takiej imprezie pozostac ha ha

Ja tam gdzies siedzę z kieliszkiem wypełnionym tonikiem i udaję, że "nie wylewam za kołnierz"....hihihi   Tak to przemówiło do mojej wyobrazni...)))))

Na "marginesie szpilek" ostatnio wracałam z Niemiec małym busem ,no i sie bałam ,czy kierowca nie zasnie podczas jazdy..Moja mądra koleżanka doradziła mi ,zebym sobie wzięła dlugą szpilkę ,usiadła z tyłu za kierowcą i od czasu do czasu go tą szpilka potraktowała ....to napewno spac mu sie odechce..od razu mówie nie skorzystałam z tej rady,ponieważ siedziałam za daleko od kierowcy.

no. tak jakoś kiedyś wyszło, ze popełniłam ten tekst.

A ja musialam z niektórymi tymi charakterami pracować. Korpożycie :P

CD – Peter, czy palisz? – poczuł na ramieniu delikatny dotyk dłoni.Spojrzał za siebie i zobaczył Jolkę. Pochylała się lekko w jego kierunku czekając na odpowiedź.
– Nie. Ale jeśli chcesz potowarzyszę ci – odpowiedział.
– Byłoby miło – Jolka uśmiechnęła się i skinęła głową, aby za nią poszedł. Wyszli na rzęsiście oświetlony taras restauracji z małą sadzawką pośrodku.
– Wyglądałeś tak żałośnie przy stole, ze postanowiłam cię wyrwać stamtąd – powiedziała.
Poczuł, że się czerwieni. Nie znalazł odpowiedzi. Jolka była bezpośrednia, dyplomacjęmając za nic. Nie był przyzwyczajony do tego, ponieważ jako rodowity Niemiec ciągle uważał na to, co mówi, jak i komu.
Widział, że Jolka przygląda mu się badawczo i szykuje się do następnego strzału. Sam się zdziwił,ze nie miał jej tego za złe.– No więc co tu robisz? Jaką masz misję?
– Przyjechałem z Beckerem. Mam poznać firmę-córkę i wasz proces produkcji. - powiedziałnajbardziej swobodnie jak potrafił.
– Nie kupuję tego – odparowała Jolka – Jaką masz misję jeszcze raz pytam.
Twardy zawodnik z niej - pomyślał.
– Ok, dowiecie się wszyscy w swoim czasie. Nie ode mnie ma wypłynąć ta informacja.
– Ja nie jestem „wszyscy”, Peter. Przekonasz się nie raz, nie dwa. Dobra, trzeba cie rozruszać,germański sztywniaku – uśmiechnęła się przyjaźnie – Idziemy tańczyć. Może ten wieczórnie będzie taki nudny jak się wydawał.
Kolejny raz zaskoczyła go. Ale nie miał ochoty się sprzeciwiać i wchodzić w dyskusje.  
CDN

Jutro jest pełnia z całkowitym zaćmieniem księżyca.
Oznacza to tradycyjnie nerwówkę i niepokój, ale też ukryte sprawki które mogą wyjść na jaw lub przeciwnie: szwindle które da się ukryć.
:)

CD   A na sali tańce trwały w najlepsze. Peter nie poznawał melodii piosenek, słów nie rozumiał jednaknie przeszkadzało mu to tańczyć zapamiętale z Jolką. Musiały to być jakieś polskie hity. Spodobałmu się jeden, właściwie jego rytm. Widział jak ludzie śpiewają entuzjastycznie razem z artystą iśmieją się przy tym radośnie. Poprosił Jolkę o przetłumaczenie.
– Naprawdę podoba ci się to? - z niedowierzaniem zapytała – To hit,który ma już dziesiąt lat, a słowa powtarzają się: „Daj mi tę noc, tę jedną noc”. - roześmiała się i zostawiła go samego na parkiecie.
Roześmiał się również i skierował się do swojego miejsca przy stole. Po drodze zaczepił go Adrian.
– Jak się bawisz?– Wspaniale, dziękuję. Tak jest u was co roku?
– Tak. Zawsze tak samo. Tylko zespół muzyczny się zmienia. Chodź, musisz porozmawiać z Izą. Poznaliście się już?
– Nie, nie było okazji.– Iza! – krzyknął głośno Adrian – IZA! Zobacz kogo znalazłem!
Iza stłumiła w sobie grymas i podeszła z uśmiechem.
– Witaj Peter, dobrze, ze jesteś. Jak się bawisz?
– Fantastycznie. Macie świetną muzykę.
– Taaa, racja. Powiedz, czym zajmujesz się w PSC?
„No to się zaczęło” - pomyślał Peter. – Czymś tak nudnym, że szkoda mówić. Finansami.
– Przeciwnie! To ekscytujące!
Jaką dziedziną konkretnie? - dopytywała się.
– Jestem młodszym księgowym więc uwierz mi, ze wcale nie ekscytujące.
– A długo pracujesz w PSC? - wtrącił się Adrian.
– Pół roku – nie miał ochoty rozwijać choć widział, ze oboje tego oczekują.
- Przepraszamwas na chwilę.
Gdy Peter odszedł Iza powiedziała do Adriana:
– Mówiłam ci? Mówiłam? Coś jest nie tak. Po co młodszy księgowy przyjeżdżałby dopipidówy w Polsce na imprezę! Becker nie brałby go gdyby nie było w tym jakiegoś celu!
– Weź Izka! Ciągle tworzysz jakieś teorie spiskowe! Albo wiesz co? Może chodzi o tamto... –Adriana momentalnie sparaliżowało ze strachu.
– Bzdura! To było idealnie zakamuflowane! Cicho siedź. Nie tutaj. A ten Manzer to grubszasprawa. Mówię ci. A teraz idź się napić i nie myśl.  
 
CDN

Ja też bardzo lubię ubezpieczenia. Swego czasu opłacaliśmy dwa grupowe męża w pracy. 4 lata temu umarł mój teściu i urodził się mój syn w odstępie niecałych dwóch miesięcy. Za pieniądze z tych ubezpieczeń, becikowego i małych oszczędności mąż kupił mi nowe używane auto. :)))))
Mniejsze kwoty za zalanie mieszkania, oc w życiu prywatnym też sprawiły niesamowitą radość. ilka dni temu sąsiadka znowu nas zalała- przyda się parę groszy na odnowienie mieszkania :))))))))))

A ja nie lubię. Płaciłam przez 7 lat ubezpieczenie na życie chyba się to nazywało. W razie śmierci rodziców, męża lub dziecka wypłacano kasę, kasa za poród była, za zawał i takie tam. No i przez 7 lat wydałam na to coś koło 3,5 tysiąca. A gdybym dziecko urodziła, to dostawało się 2 tysiące.

Czy to nie Ty przypadkiem "na marginesie" wspomniałaś o jakimś bohaterze który Cię wyciągał spomiędzy samochodów?! :))) Miałam nadzieję na ciąg dalszy, choćby nawet mocno okrojony ;)

Co ja piszę, gdzie 3,5 tysiąca. Płaciło się coś koło 50 zł miesięcznie x 7 lat, to wychodzi 4.200. 

Czyli na dzien dzisiejszy nie jestes ubezpieczona?????Nierozsądnie chyba troszkę......Pewnie że kasy żal ,ale lepieć być niż nie być.

Każdy, kto pracuje jest ubezpieczony. A przez to dodatkowe ubezpieczenie tylko straciłam, a nic nie zyskałam. Gdybym nawet urodziła w tym czasie, to dostałabym 2 tysiące, a oddałam PZU 4,200.