Ewelina, dokładnie Marta przeczytała wmoich myślach to, o co mi chodziło.
Jeszcze mogę tylko dodać, że wiem, a nawet jestem tego pewna, że jest mi łatwiej niż wielu, wielu z Was.
Nie mam dzieci, Rodziców też już nie mam, a dla Znajomych i Przyjaciół własnie dopiero teraz mam czas.
Poza tym mam prawo nie tęsknić, co nie oznacza, że jestem zimną s..ą. Nie jestem.
Dawniej jeżdziłam na 3 miesiące i miesiąc urlopu,teraz zaprogramowałam się 2 na 2,ale chyba w każdej chwili poszłabym do domu nawet w kapciach na piechotę,mam tu sporo czasu wolnego i wyjścia oczywiście,ale jestem więżniem w czyimś domu,pomimo że mam super.
nie ma kto nasza Ojczyzna rzadizic. Ostatnio przeczytalam , ze mlody facet odebral sobie zycie , bo mial kredyt. Zostawil, zone dziecko , ale co z tego jak , dlugi przeszly na rodzine. Jest to naprawde bardzo , bardzo przykre.Sama nie wiem jak to z tęsknotą u mnie jest.Mam tu dobrze,mogę wyjść kiedy chcę,ale cały czas świeci się czerwona lampka .Bo to praca jest.Nie wyobrażam sobie nie mieć kontaktu z rodziną ,znajomymi w Polsce.Już w tej chwili przez te sześć lat na każdy wyjazd muszę zaprogramować sobie w głowie,że będę 2 lub 3 miesiące i jakiś to funkcjonuje.Na początku buntowałam się ,dlaczego to ją muszę być z dala od domu.Ile to razy wyłam w poduszkę.I zawsze to miał być ostatni raz.Już w tej chwili jadę z nastawieniem ,że jadę do pracy bo rachunki muszę zapłacić, trochę zaległości bankowych coś w domu załatać.I ta moja tęsknota równoważy się z pozostałymi korzyściami.
Przychodzi taki czas, ze zacieraja sie granice czy w Polsce jestes czy w innym kraju pracujesz. Tam jest twoj dom gdzie Twoje walizki, pracujesz, funkcjonujesz i wazne jest w tym wszystkim aby sie nie zagubic! Warto miiec tez jakies hobby-zainteresowania, gdziekolwiek jestesmy i.....cieszyc sie zyciem!
Tam jest Twój Dom gdzie Twoje Serce a zwalizkami to nie ma wiele wspołnegoale pomijając Dom to tam Twoję życie gdzie Twoje walizki.
Tam jest Twój Dom gdzie Twoje Serce a zwalizkami to nie ma wiele wspołnegoale pomijając Dom to tam Twoję życie gdzie Twoje walizki.
Ja chyba jakaś dziwna jestem, bo u mnie to działa nieco odwrotnie. Zaczynam tęsknić jeszcze zanim wyjadę. Widmo wyjazdu powoduje u mnie ściskanie w żołądku, które znane jest jako "tęsknota za domem". Przez pierwsze dni na wyjeździe nadal to odczuwam. Potem jak się zagłębię w pracę i znajdę jakieś rutynowe zajęcia, obowiązki i rozrywkę poza pracą, to o tęsknocie zapominam. Pojawia się ponownie dopiero kiedy zbliża się powrót - gdy sobie pomyślę o rodzinnym domu.
i taka to przewrotnosc losu , kasa topnieje , i trzeba znow myslec 
Ja tęskniłam na początku mojej kariery opiekuńczej. Pamiętam swój pierwszy zjazd, chyba ze 2 tygodnie mnie z domu nie można było wyciągnąć. Tydzień się z poduszeczkami miętoliłam bo strasznie się za swoim łóżeczkiem stęskniłam a drugi tydzień dochodziłam do siebie. Potem szybko zrozumiałam, że jeżeli chcę pracować jako opiekunka, to muszę z tym coś zrobić. Bo bez sensu jest się tak męczyć. Czas zrobił swoje.Najlepiej mi się pracuje kiedy zmieniam pdp. Nie lubię się za bardzo "bratać". Naprawdę najlepiej jest zrobić swoje, zabrać forsę i spadać do domciu. I nie szukać tutaj odpowiednika tego co u nas. Przecież jestem w DE a to zupełnie inny kraj.
Ja tez tesknie za Wami jak jestem w domu
ale wiadomo, co kobieta to kobieta. HeheheTo fajnie, że tęsknisz za nami. My też. Ostatnio się zastanawiałam gdzie Cie wcięło ??A odnośnie tęsknoty za Pl, to chyba Twoja płeć Ci pomaga. Chociaz mężczyżni czasami maja serce :lol1: ale wiadomo, co kobieta to kobieta. Hehehe
Czasami
