Może bronię się przed nauczeniem się tego,bo podświadomie wierzę w to że dopóki ja nie bede lepić pierogów,dopóty moja mama będzie musiała je lepić,a więc żyć...? Nie wiem,próbowałam,zniechęciłam sie,nie udaje sie.Kasia mnie wirtualnie uczyła:-) ,że to niby tylko mąka i woda i już;-) Ale dla mnie to nadal trudne.Wolę z bigosem spróbować najpierw.Gwoli ścisłości,z domu wyprowadziłam sie w wieku lat 22,i wkrótce dwoje dzieci miałam,coby nie było że nadal pod opieką mamy jestem:-)
Będąc w DE "staram się" nie myśleć o mężu, o córkach, o domu, o kocie... w kontekście tęsknoty! Już samo patrzenie w kalendarz, na ilość tygodni, na które tu przyjeżdżam jest trudne. Rozmawiam codziennie z moimi bliskimi na skype i to sprawia, że choć przez ten czas wydaje mi się, że jesteśmy razem, nie nie dzielą nas setki kilometrów...Przez ekran komputera jednak nie pogłaskam mojego męża po twarzy...On mnie nie przytuli...Najbardziej jest mi brak dotyku...I zapachu...Jego zapachu...
Obiecałem sobie, że nie będę wypowiadał się w ty temacie,
Ale tak mnie on ciągle prześladuje.
Powstrzymam się jednak, nic nie powiem.
Zacytowałam Oli post bo tak ładnie napisała o tęsknocie.
Brak dotyku ,zapachu jego zapachu.Mojego męża.Aż mi się łezka zakręciła.Resztę jakoś ogarniam.
Mów Darku,jestem ciekawa co za tajemnice ukrywasz .
Poliszynela
Jak zacząłes to mów,a jak nie chciałes to mogłes nic nie pisać.
Tęsknie za Taką Jedną Osobą.
Trzy lata wyjazdów a ja dalej nie mogę się przyzwyczaić.
Jest nawet wręcz przeciwnie, coraz gorzej to znosze.
Teresko... sama się wzruszyłam, oczy mi sie spociły ... A dziś jest mi wyjątkowo ciężko... chciałam napisać w Poskarżyjkach, ale wszystko skasowałam, żeby jeszcze bardziej się nie dołować. Za tydzień bedę już w domu, będę wśród tych, których kocham i którzy mnie kochają! Miejsce, w którym jestem teraz nie jest ciężkie tylko ta atmosfera... Ta dudniąca w uszach cisza... I sposób, w jaki mieszkańcy tego domu porozumiewają się ze sobą! Te monosylaby, te lekceważące ruchy, to wieczne niezadowolenie... A ja tęsknię za ciepłem.... tym wewnętrznym. I marzę, żebym wreszcie, jak rano otworzę oczy - zobaczyła mojego męża i drzewa za oknem sypialni... A miałam być twarda...i nie ryczeć....
Ola tęsknimy ,bo kochamy.Naszych mężów których możemy nazwać przyjacielami.Nie często tak jest ,ale bywa.I to po ponad 30 latach.Może ktoś napisze że to przyzwyczajenie.Może.Ale dwie godziny potrafię rozmawiać przez telefon.I naprawdę jest o czym.Mamy kawał wspólnego życia.Pasje ,zainteresowania.I rozmowy o tęsknocie.To boli najbardziej.Bo nie ma zapachu i dotknąć nie można.Tak to czuję i tego mi brak.
Nie musisz sie godzic na trudne indywidualne sztele. Poszukaj w Pflegeheimach, mezczyzni z podstawowa znajomoscia niemieckiego jezyka, czesto otrzymuja prace, wylacznie dlatego, ze sa mezczyznami... i praca z nimi ulatwia zycie w Pflegeheimie nie tylko jemu ale rowniez kolezankom w pracy, gdzie tezyzny meskiej potzreba. Moj byly szef wlasnie tak rozpoczynal swoja "kariere zawodowa w moim Pflegeheimie". NY, wiara czyni cuda.
Wysylaj swoje CV do Pflegeheimow. Mezczyni sa obiektem duzych poszukiwan. Zycze powodzenia. Gdybym mogla sie przysluzyc w poszkiwaniu pracy, sluze bez jakichkolwiek zobowiazan swoja znajomoscia rynku.
