Mój dziadek miał dzisiaj atak parkinsonwski - bo nie wiem jak to określić. Nie czuł się zbyt mocny dzisiaj ale obiad zjadł normalnie, bez drżenia rąk. Po obiadku, siedząc na lifcie nagle zesztywniał, miał bardzo drobniuteńkie drgawki, zgubił szczękę, oczy w jednej pozycji na prawa stronę, nie panował nad ciałem. Stałam obok i jedyne co mogłam zrobić, to podtrzymać go i poprosić aby oddychał spokojne. Jakby parkinsonowiec w takiej chwili mógł spokojnie oddychać. Ale nie bardzo wiedziałam co zrobić, odejść od niego nie mogłam, bo się bałam że mi spadnie z lifta. Kochane, mądre i doświadczone koleżanki. Pomocy, powiedźcie coś Mój dziadek bieże tylko levocomp 100/25 Trwało to może minutę i jakos dotarliśmy do sypialni ale z duużą moja pomocą.
Wcześniej miał króciutki "epizodzik" a dzisiaj to już nie powiem ale wyglądało grożniej. Teraz chrapie smacznie.
Choroba Parkinsona jest schorzeniem, które przeważnie występuje u osób starszych, a objawia się dysfunkcją różnych części ciała. Najczęstszym i najbardziej kojarzonym z tą chorobą objawem jest drżenie rąk. Choroba Parkinsona postępuje i rozwija się przeważnie na przestrzeni kilku lat. Początkowo objawy, które są nieznacznymi zaburzeniami ruchu, nie są w ogóle powiązane z tą chorobą. Wraz z upływem czasu, gdy objawy się nasilają, zaburzenia aparatu ruchu dają się coraz bardziej we znaki.
Chory może mieć problem z prostymi czynnościami, jak wstawanie z łóżka, czy krzesła. Często odczuwa napięcie mięśniowe i spowolnienie ruchów. Coraz trudniejsze staje się wykonywanie pewnych, precyzyjnych czynności. Przeważnie widać to podczas prób pisania, gdy pismo staje się niewyraźne, koślawe i rozmazane. Trudniejsze staje się także chodzenie. Zdrowy człowiek chodzi, balansując całym ciałem. Wraz z ruchem nóg, poruszają się także naprzemiennie ramiona, kołyszą biodra, co ułatwia balans, dynamikę ruchu i pomaga utrzymać równowagę oraz zachowanie swego rodzaju optymalizacji ruchów. U osoby chorej na Parkinsona zauważyć można, że wykonuje ona krótsze kroki, często szurając podeszwami o podłoże. Zaburzenia związane z chorobą dotykają także innych części ciała. Nagminne stają się problemy z mimiką twarzy, mową (może ona się stawać coraz cichsza i bardziej niewyraźna).
Choroba Parkinsona jest związana ze zwyrodnieniowymi zmianami w układzie nerwowym. Zmiany te wynikają często z wielu zaburzeń związanych zarówno z wiekiem, jak i przebytymi chorobami oraz trybem życia.
Leczenie:
Nie wynaleziono dotąd skutecznego leku na Parkinsona. Samo diagnozowanie jest dosyć trudne i często diagnozę stawia się na podstawie objawów, przy jednoczesnym wykluczeniu innych, podobnych w objawach chorób, które można wykryć za pomocą miarodajnych badań klinicznych. W latach 60-tych XX wieku, farmakolodzy opracowali leki, które znacznie opóźniają postępowanie choroby. Przełomowym odkryciem było zastosowanie Lewodopy (aminokwas) będącej prekursorem dopaminy, który powoduje zwiększenie stężenia dopaminy (jako neuroprzekaźnika) w mózgu.
Od tego czasu, wzbogacono możliwości farmakologicznego leczenia o inne substancje, które są na poziomie struktury chemii organicznej zbliżone do dopaminy i lewodopy.
Leczenie chirurgiczne
To już ostateczność, jednak nowoczesne technologie i narzędzia służące w neurochirurgii, powodują, że leczenie chirurgiczne staje się coraz skuteczniejsze i bezpieczniejsze dla pacjenta. Zabieg chirurgiczny u pacjentów z chorobą Parkinsona polega na zniszczeniu niewielkiego obszaru struktury mózgu nazwanej „wzgórzem”.
Opieka nad starszą osobą, cierpiącą na chorobę Parkinsona w zasadzie niewiele różni się od opieki nad innymi starszymi ludźmi. Ograniczenia wynikają jedynie zdolności ruchowe chorego, którym trzeba przy pewnych czynnościach pomagać. W zależności od tego jak nasilona jest choroba, podopieczni mogą być niemal całkowicie sprawni (jak na swój wiek), jak i mogą być przypadki bardzo ciężkie i trudne w pracy opiekunki.
