Powitajki przy kawie 66

Damessa :aniolki:bardzo, bardzo mi smutno. Przyznaję szczerze, że z niepokojem klikałam w każdy Twój post i z ulgą oddychałam, że jeszcze nie.  
Wiedziałam, że w każdej chwili może to nastąpić. Twoja Pdp wypełniła już swoją misję na ziemskim padole, a Ty zostałaś wybrana żeby pomóc Jej przejść na drugą stronę. Lepszej opiekunki nie mogła sobie wymarzyć. Nie zaprzeczaj, nie staraj się być skromną. Nie pisałaś dużo, ale z każdego Twojego wpisu empatia, ciepło, miłość do drugiego człowieka, zwyczajnie kipiały. 
Trzymaj się Kochana. Tak jest lepiej dla wszystkich,co nie znaczy, że smutek jest mniejszy ?:aniolki:

Pamiętasz może dyskusję tu na forum o opiekowaniu się chorym paliatywnym? Jedna z użytkowniczek miała mnóstwo pytan, bo jej pdp umierał. Nie mogła tego udżwignąć, choć musiała. Chcę przez to powiedzieć, że nie każdy podoła takiemu zadaniu z wielu względów. Pewnie córka miała tego świadomość i szczerze uznała twoją empatię , starania i wysiłek. Bo to jest wysiłek. 

:aniolki:
Moi dwaj podopieczni paliatywna na zawsze chyba pozostaną w mojej pamięci . Trudna droga którą przeszłaś z podopieczna , ale piękna i wzbogacająca ..

Gusiu...nie zaprzeczę. :aniolki: 

Obudziłam się  ok.3 nad ranem...dziwnie wypoczętą I zadowolona..O 9 rano weszłam  do PDP..podałam  morfium../ na prośbę  lekarza/...ale już  wiedziałam że  za kilka  godzin  będzie  koniec...Przyjechał syn a ja wyszłam  na tramwaj  do Zurich..10.minut po moim wyjściu odeszła....Wróciłam  2 godz.wcześniej niż  zwykle...a  PDP nie ma....Ona chciała  odejść, często o tym rozmawiałyśmy.... :-(

Obudziłam się  ok.3 nad ranem...dziwnie wypoczętą I zadowolona..O 9 rano weszłam  do PDP..podałam  morfium../ na prośbę  lekarza/...ale już  wiedziałam że  za kilka  godzin  będzie  koniec...Przyjechał syn a ja wyszłam  na tramwaj  do Zurich..10.minut po moim wyjściu odeszła....Wróciłam  2 godz.wcześniej niż  zwykle...a  PDP nie ma....Ona chciała  odejść, często o tym rozmawiałyśmy.... :-(

Tak, pamiętam....Czuję ulgę  ale i zadowolenie...Jeszcze  tak to wszystko się  zakończyło że  nie było mnie  w domu..ale 4 dzieci i jedna  synowa pożegnali ją , przy ulubionych utworach muzycznych..min.melodia  z filmu ,, Pożegnanie  z Afryką,,.

Własnie chodzi o zaakceptowanie nieuchronności śmierci , zapewnienie komfortu umierania dającego poczucie sensu i godności. Ty to swojej podopiecznej zapewniłaś. Pełna profeska, bo i personel medyczny śmierć pacjentów mocno przezywa .Zwłaszcza takich, których się dłuższy czas dogląda. Tylko własnie ze względu na pacjenta trzeba zachować taką postawę, jaką opisałam wyżej. Sama pamiętam jeszcze z pracy w szpitalu-jedna z umierających w średnim wieku odchodziła sama, bez rodziny . Dusza płakała, a trzeba było zachować spokój. Odeszła jak próbowałam jej podkłuc wenflon. Zasnęła. Przedtem pokiwała głową , że mnie rozpoznaje. Młody chłopak około 30-stki, wokół rozpaczająca rodzina. Pomijając mniej miłe widoki umierających ludzi. Agonia nie zawsze estetycznie wygląda. Jest to zawsze, nawet dla wyszkolonych osób trudne przezycie, bo towarzyszą temu silne emocje nad którymi trzeba panować. Dlatego szacun dla Ciebie , że podjęłas się takiego zadania .

Obudziłam się  ok.3 nad ranem...dziwnie wypoczętą I zadowolona..O 9 rano weszłam  do PDP..podałam  morfium../ na prośbę  lekarza/...ale już  wiedziałam że  za kilka  godzin  będzie  koniec...Przyjechał syn a ja wyszłam  na tramwaj  do Zurich..10.minut po moim wyjściu odeszła....Wróciłam  2 godz.wcześniej niż  zwykle...a  PDP nie ma....Ona chciała  odejść, często o tym rozmawiałyśmy.... :-(