Wyłowione z sieci 4

Fajny artykuł Luke. Przeżyłam podobną sytuację. Przez prawie 40 lat szukałam przyjaciółki z podstawówki. Pomagali mi znajomi z naszej klasy, z miejscowości gdzie mieszkałyśmy. Myślałam, że to będzie łatwe, bo była wtedy córką miejscowego lekarza. Nawet w Niemczech, w Kassel znalazłam Jej bratową... W końcu pomógł Facebook. Dowiedziałam się, że Ewa pracuje w toruński oddziale TV. Zadzwoniłam tam. Trochę to potrwało. W końcu telefon odebrała Ewka, ale mi serce waliło. Nie rozmawiałyśmy długo, wysłała mi swoje zdjęcie, umówiłyśmy się na później w Toruniu po moim powrocie z De. Nie odbierała już telefonu. W dniu Imienin próbowałam się dodzwonić i złożyć życzenia. Nie odebrała. I tak skończyły się moje poszukiwania. Do dziś zastanawiam się, dlaczego nie chciała się spotkać? Już się nie dowiem. 

Taki mi artyuł ostatnio wyskoczył. Ja trafiałem dotychczas zawsze na dobre dzieci seniorów którymi się zajmowałem, ale ponoć różnie bywa: 
 
https://www.onet.pl/styl-zycia/facet-xl/opiekowalam-sie-seniorami-dzieci-niektorych-to-prawdziwe-potwory/2nx8rvq,30bc1058

ja podobnie jak Ty, zazwyczaj dzieci moich podopiecznych albo są zainteresowani i pomagają albo po prostu się nie wtrącają. ale trzeba pamiętać że jak sie trafi jakiś konflikt to my nie jesteśmy od jego rozwiązania. trzeba się tylko skupić na podopiecznym i na swojej pracy, bo w sumie to wiadomo że różnie bywa...

Dobrze mówisz. Ja sobie zawsze powtarzam, że moją rolą jest pomaganie podopiecznemu, a nie zbawianie całego świata. Praca opiekuna to nie telenowela, żebym się pchał w rozwiązywanie konfliktów.