Nieocenione Opiekunki

Krymas, Ty wiesz, że ja wiem o co Tobie chodzi, rozumiem o czym piszesz. Wiem też, bo miałam okazję poznać różne opiekunki, że opisane przez Ciebie sytuacje zdarzają się wcale nie tak rzadko i wiele opiekunek uważa siebie same za "te gorsze ". Zdarzało mi się rozmawiać, tłumaczyć, podbudowywać samoocenę. Pewnie dlatego, że byłam od nich starsza, a więc bogatsza  o doświadczenia ,dobrze znająca język ,to udalo mi się czasami zmienić ich podejście do samych siebie.
Tak,zgadza się, mam poczucie własnej wartości i nie jest to jednoznaczne z zarozumiałością. Bo znam też swoje słabe strony, wiem czego nie wiem albo nie potrafię, ale się do tego przyznaję i nie wstydzę. Proszę o radę mądrzejszych ode mnie, "doumiam"się tego, co może mi się w tej pracy przydać. Nie wiem jak radzić sobie z jakimiś schorzeniami, nie potrafię pielęgnować obłożnie chorych, zajmować się ciężkimi przypadkami. Ale czy to powód, żebym miała czuć się gorsza od innych? Nie, po prostu nie zabieram się za coś czego nie potrafię. Ale są płaszczyzny na których ja  jestem lepsza od innych, świetnie sobie radzę, i wiem, że są miejsca i seniorzy, którzy takich właśnie Gusi szukają. 
Piszę w pierwszej osobie, ale to nie dotyczy tylko mnie, jest na pewno wiele, takich Gusiopodobnych. 
Pozdrawiam Cię, Krymas i pisz częściej. Lubię czytać Twoje posty. :-)

Asertywność w tym zawodzie to podstawa, żeby się szybko nie wypalić.

To prawda. 
 
Po kilku latach pracy w Niemczech mam też jeszcze więcej wniosków, by się nie wypalić, nieraz by przetrwać, a może coś "wynieść" coś więcej z tej pracy.
 
O tym piszę dziś
 
Podaję link: https://nieocenioneopiekunki.com/moje-wnioski-po-kilku-latach-pracy-w-niemczech-cz-1/
 
Spokojnego weekendu

Wpis jest świetny! Wszystkie punkty. Wyjeżdżając robię co się da, by to życie poczuć- nawet w takich warunkach. W obcym domu, z obcymi ludźmi. Już o tym pisałam, że trudno mi sobie tę pracę wyobrazić przed interntetem, rozmowami z bliskimi za niewielkie pieniądze, czytnikiem książek... Cieszę się, że pracuję teraz!!!!

Na swoim blogu zamieściłam dziś i teraz tutaj udostępniam link do nowego wpisu, część drugą, mojego podsumowania, moich wniosków po kilku latach pracy w Niemczech.


Ci co mnie bardziej znają to wiedzą, że jestem nauczycielem i ekonomistą z zawodu, a życie po 40-tce skierowało mnie na inne tory zawodowe. I tak minęło kilka dobrych lat.
 
Udostępniam link:
 
https://nieocenioneopiekunki.com/moje-wnioski-po-kilku-latach-pracy-w-niemczech-cz-2/
 
Pozdrawiam i życzę Spokojnych Świąt Wielknocnych.
 
Ja tym razem w pracy.

Właśnie kończę czytać. Świetny wpis :zakochana:

Jak się czujecie, jak przyjeżdżacie ze zlecenia, dyżuru? Ja ostatnio tak, jak napisałam na blogu. Robiłam test, jechałam pociągiem, gdyż samochód był w warsztacie. Ale jakoś ostatnio w tym "dziwnym czasie" czuję się bardziej zmęczona po dyżurze.
 
Podaję link do wpisu:
http://nieocenioneopiekunki.com/akceptacja-zmeczenia/
 
A może dom sprawia, że tej energii macie jeszcze więcej?
 
Pozdrawiam :)

O Marcie ...
 
Podaję link: http://nieocenioneopiekunki.com/ja-marta-przeciez-jestem/
 

Na końcówce zlecenia zawsze odczuwam zmęczenie .Po powrocie do domu energia powraca .
Nie zastanawiałam się co jest tego przyczyną ,ale teraz tak sobie myšlę ,že monotonia towarzysząca naszej pracy može powodować ,že ,opadamy z sił ".Z kolei poczucie pewnego rodzaju ,bezpieczeństwa "w domu ,wšród bliskich powoduje ,že tą energie žyciową odzyskujemy ?

Krymas, kolejny ciekawy wpis. Jak zawsze :-). Tym razem nie tylko pobudza do pomyślenia o życiu Marty, ale też nad własnym życiu. W porównaniu z tym, z czym zmaga się Marta przez całe swoje życie, czym są nasze problemy? My, zdrowi, jeśli tylko chcemy, wiele problemów możemy rozwiązać. Nie ma sytuacji bez wyjścia. Jeśli tylko uwierzymy w siebie, wytyczymy sobie cel i bardzo chcemy to osiągnąć, to jest to realne. Marta na swoje kalectwo nic poradzić nie może, musi zmagać się z nim do końca swoich dni. Pokazała jednak,jak silna jest wewnętrznie,   mimo niepełnosprawności i różnych życiowych zawirowań.