Opowieści wigilijne

Nowa70, miałaś wspaniały pomysł z tym tematem. Na pewno będziemy tu często zaglądać.
 
Na początek opowiem krótką historyjkę pewnych świąt BN w moim domu.
 
Byłam wtedy świeżo po rozwodzie, pracowałam w firmie komunikacyjnej i miałam dwie głowy na karku z przerażenia jak to będzie, dom w wiecznym remoncie, zero kasy na dotychczas wspólnym koncie, ja zostałam sama z dość małymi dziećmi i muszę popilnować ich i jeszcze problem w pracy, która może nie wysysała ze mnie wszystkich soków, ale stresująca była, choć ją lubiłam. Mianowicie nie miałam dojazdu do miasta żeby być na 6.00 i zaczynałam o 6.45, co niektórych kłuło w oczy. Swojego auta jeszcze wtedy nie miałam. Dzień przed wigilią wpadłam do palarni na szybką fajkę i w drzwiach mnie trochę przystopowało. Pod ścianą w kącie za szafką siedział na podłodze kolega i płakał. (Oglądaliście DIRTY DANCING? To wyglądało jak wejście Baby do kuchni gdzie płakała Penny.) Chciałam się wycofać ale tą fajkę zdążyłam odpalić otwierając nogą drzwi i nie mogłam już wyjść. Zwyczajnie i po ludzku zapytałam czy mogę pomóc i usłyszałam że jego żona tej nocy zabrała dzieci i zostawiła mu kartkę że wyjeżdża do Kanady. Nawet się z tymi dziećmi nie pożegnał bo spadło to na niego jak grom z jasnego nieba. Pół roku wcześniej stracił rodziców w wypadku drogowym i został sam jak palec. No, na takie coś to raczej rady nie ma, żony mu nie wrócę ani rodziców... Wróciłam do domu i jakoś tak przy kolacji z rodzicami rozmawiam i opowiadam, a mój tatko na to żebym go zaprosiła na wigilię, bo jak to tak żeby on tak sam... Tak zrobiłam. W wigilię też pracowałam, tyle że krócej i zaprosiłam go. Trochę się wzbraniał ale widziałam że to tak dla zasady. Moje dzieci z dziadkiem kupili dla niego jakąś wodę kolońską - żeby nie został z pustymi rękami. A dodam że rodzinka znała go tylko z moich relacji o pracy - że taki istnieje i tyle. Było dość skromnie, nie odwalałam wystawnej wieczerzy ale starczyło wszystkiego. I do śmierci nie zapomnę tej wdzięczności w jego oczach, jak moje dzieciaki które same straciły niewiele wcześniej swojego ojca z oczu, siadły mu na kolana z tym drobnym prezentem i zaczęły którąś kolędę. Poszedł z nami na pasterkę i dopiero potem wrócił do siebie. Do dziś jest jednym z trzech moich NAJLEPSZYCH przyjaciół na którego mogę liczyć w każdej sytuacji. I zaznaczam - nigdy nie zostaliśmy parą...
A wigilia w gronie "swojaków" wróciła do mnie teraz, w tym roku, kiedy syn mojej PDP powiedział że moja wigilia powinna być w towarzystwie Polaków i pozwolił mi na ponad dobowy wyjazd do Freisinga.
 
Kiedys napiszę o jeszcze jednej przyjaźni...

Słowo się rzekło... A więc < na początku był chaos>.... Żartuję  ! Aż tak daleko ta historia nie sięga....
 
Z Haliną poznałyśmy się dzięki naszym synom. Obaj w tym samym wieku , okupowali osiedlową piaskownicę , zabierali sobie samochodziki ale wspólnie wyganiali inne dzieci z huśtawek. Nie raz musiałyśmy zażegnywać te ich spory i opatrywać otarte kolana . Siadałyśmy na wspólnej ławce i pilnowałyśmy tych naszych małych wojowników. No i wiadomo , dwie mamusie miały raczej wiele wspólnych tematów , a czasami było to zwykłe pierdu-pierdu o dniu codziennym , o tym , co na obiad , jaka dziś pogoda.... W sumie taka niezobowiązująca , grzecznościowa znajomość . Dzieci kończyły zabawę , rozchodziliśmy się do własnych domów i spraw. Niekiedy padło z którejś strony zaproszenie do siebie na kawę , ale i podczas tych wizyt nigdy nie rozmawiałyśmy o żadnych ważnych sprawach . Wszystko grzecznie , z dystansem... I tak minęło kilka lat . Halina urodziła drugiego syna , ja - jeszcze dwie córki . Przez ten cały czas były spotkania przy piaskownicy , czasem wspólny spacer do parku i kawki-herbatki. Potem na długi czas kontakt prawie się urwał , Halina zaczęła wyjeżdżać do DE do pracy ( nie jako opiekunka) , a ja w tym czasie dość poważnie zachorowałam . Nie czułam się w obowiązku informować jej o tym , a i naprawdę rzadko się widywałyśmy. Każda skupiona na własnych sprawach.  Po trzech latach < doszłam do formy > , ona też już nie wyjeżdżała i znów zaczęłyśmy się częściej spotykać . Tematy nieco się zmieniły , dzieci chodziły do szkoły , nasi najstarsi chłopcy do wspólnej klasy , więc zebrania , podręczniki , oceny....Mniej więcej w tym czasie moje małżeństwo bardzo <podupadło>. Nieraz chciałam się jej z czegoś zwierzyć , ale miałam jakiś dziwny opór , przeczucie , że ona wcale by tego nie chciała . Nie mam do dziś pojęcia , dlaczego wtedy tak czułam ? Co powodowało , że nie umiałam złamać tej bariery ?  Może to , iż wtedy jej małżeństwo postrzegałam jako prawie idealne , więc nie chciałam zasypywać jej własnymi brudami ? Właściwie nasza znajomość była już na etapie znacznie serdeczniejszym , ale nadal był jakiś irracjonalny mur.
     Mój ówczesny małżonek wyjechał do Holandii , do pracy . Ściągnął go do siebie jego kolega i sąsiad z bloku. Miało być pięknie i dobrze... Nie było . Po niespełna miesiącu przyszły pierwsze pieniądze , były telefony i smsy... Miałam cichą nadzieję , że ta rozłąka sprawi , że nie tylko poprawi nam się finansowo , ale i z innej perspektywy spojrzymy na nasz związek i wzajemne relacje...  Czas pokazał , jakże naiwna była ta nadzieja... Mijał kolejny miesiąc , telefony były coraz rzadsze , głównie z tłumaczeniem , że chwilowo nie ma żadnej pracy , musi czekać .. Były jeszcze smsy , pełne zapewnień o miłości do mnie i dzieci , o tęsknocie. Myślałam sobie , trudno , chwilowy przestój , potem coś ruszy. Ale mijały tygodnie i nic się nie zmieniało , oprócz tego , że zostałam praktycznie bez środków do życia . Nie będę opisywać , jaką gehenne przeszłam . Z nikąd pomocy , nawet <rodzina> nagle zapomniała , gdzie mieszkamy. Moja własna siostra , gdy poszłam do niej z płaczem prosić o pożyczenie pieniędzy na przysłowiowy chleb , wyjęła 10 zł. i powiedziała < Basia , pomogła bym ci , ale nie mam z czego >. Za tydzień zadzwoniła , żebym przyszła zobaczyć jakie meble sobie kupiła do kuchni...
Nie miałam pracy , do MOPSu wstydziłam się iść . Trochę w tym czasie pomagała mi sąsiadka .
Halina wpadła na kawę...  Coś we mnie pękło , strzeliło tak , że nie mogłam się opanować . Musiałam wszystko z siebie wywalić , wyrzygać emocjonalnie ... Przytuliła mnie i płakała razem ze mną . Pozwoliła mi na to , abym się oczyściła...
Gdy ochłonęłam , to pojechała po mnie bez ceregieli , zje...a jak szmaciarz konia . Czemu nic jej nie powiedziałam , dlaczego nie przyszłam do niej ???  Ludzie ! Wstydziłam się , bałam , nie wiedziałam  !!!!  Zadziałała błyskawicznie . Miałam wreszcie co dać jeść dzieciom , podrzucała obiady , na siłę zaciągnęła do MOPSu. Coś tam mi przyznali . Było bardzo skromnie , ale było w ogóle.
Wtedy między nami runął ten mur , który obie nieświadomie zbudowałyśmy.  Opowiadała mi , że wiedziała , że byłam chora , ale nie przychodziła do mnie wtedy prawie wcale , bo nie wiedziała , jak ma się zachować . Miałam raka . Spotkałam się wtedy z tak dziwacznymi zachowaniami różnych ludzi , że wcale mnie to nie dziwiło.  Mówiła , że się o mnie bała . I modliła.
Minęło ponad pół roku , w czasie którego załatwiłam sobie przez UP uczestnictwo w kursie opiekuna . Miałam z tego trochę kasy , miałam odskocznię od domu i nieco oddechu. Małżonek wrócił . Jakby nic się nie stało , jakby wyszedł poprzedniego dnia do pracy.... Przywiózł dzieciom reklamówkę słodyczy...........Przywitał się słowami < Ale się za wami stęskniłem> !!!
       Skończyłam kurs , znalazłam pracę , odżyłam . Po jakimś czasie postanowiłam się douczyć . Zapisałam się do LO .
Właśnie tego dnia wracałam ze szkoły , gdzie zanosiłam papiery . Halinę spotkałam na chodniku. Widziałam po jej minie , że coś nie tak .  Powiedziała tylko < Teraz twoja kolej>.
Poszłyśmy do mnie . Przez prawie pięć godzin słuchałam.... Były łzy , była opowieść o jej życiu , o jej < jakże idealnym > mężu. W końcu pokazała mi siniaki. Osłupiałam jak żona Lota . Przeżyłam kolejny szok , jak mi opowiedziała , co ten zwyrodnialec z nią robił .
    A ja miałam przed oczami obraz szczęśliwej rodziny z niedzielnymi wyjściami pod rączkę do kościoła...........
Namówiłam ją , żeby też się zapisała do szkoły , żeby wreszcie zrobiła coś dla siebie .Nauczyłyśmy się siebie wspierać . Często mówiła , że przychodzi do mnie na terapię , nazywała swoim osobistym psychologiem-chałupnikiem .
 
 A dziś ? Odeszłyśmy obie od swoich wspaniałych mężów . Halina jakiś czas wynajmowała mieszkanie , a ponad rok temu pojechała do Angli do swojego wujka , który owdowiał i potrzebował opieki. W pażdzierniku tego roku wujek odszedł do swojej żony , za którą bardzo tęsknił . I nawet troskliwa opieka Halinki nic nie pomogła . Ale on ją docenił . Zapisał jej dom i oszczędności ... Jestem pewna , że mało kto zasłużył na taki <dar>. Jej , po prostu , to się należało . Za całe jej trudne życie i za to , jakim jest człowiekiem.
 Halina jest mi bliższa niż siostra . Ona JEST moją siostrą ................................

Bardzo..., bardzo chciałbym Cię kiedyś poznać. Może los tak sprawi...

Bardzo..., bardzo chciałbym Cię kiedyś poznać. Może los tak sprawi...

Jest mi bardzo , bardzo miło ! Wiesz , są rzeczy na tym świecie , o których się fizjologom nie śniło..... haha..... Więc , kto wie ?