Choroba Alzheimera

To i ja wtrącę swoje 3 grosze. Pierwszy raz pracuję z chora na Al. Zanim zachorowała była bardzo wyniosła, stać ja na wszystko więć traktowała ludzi z góry. Teraz jest okropna. Lekarz twierdzi że to przez chorobę, ale moim zdaniem wynika to z jej wrednego charakteru. Cały dzień krzyczy. Nie ma sił chodzić ale wstaje, nie usiedzi 3 minut, nawet przy jedzeniu stoi, chwieje się, wypada jej z ust, ale stawia na swoim i stoi i się kiwa, ba ja proszę żeby usiadła. Wstyd z nią gdzieś iść bo ciągle krzyczy, tak po prostu bez powodu. Wiem kiedy ma lęki bo wtedy inaczej oddycha. Mimo że jest nas dwie to brak nam do niej sił. Jest jak energetyczny wampir, zabiera nam całą energię i chyba stąd ma siły, bo nawet zanim zaśnie to mimo że oczu już nie ma siły otworzyć nadal się podnosi. Moim zdanie dużo zależy od charakteru człowieka jak przechodzi chorobę i jaki jest dla otoczenia.

Jogusia , nawet najlepszy człowiek przy Alzheimerze  zmienia się  w przerażoną , a co za tym idzie- gotową do obrony istotę . Chcącą  uciec od nieznanego . A choroba wszystko im zmienia w nieznane . Oni się po prostu boją - to jest tragiczne , a bywa i niebezpieczne (zarówno dla chorego jak i opiekuna) ale to wszystko wina choroby . Brałam czasem po pysku od AL. , ale ... jakoś nie miałam żalu o to , starałam się spokojnie i w najprostszy sposób uspokajać , ustępować (jeśli ustępstwa nie kolidowały z bezpieczeństwem i dobrem chorej ) . Lekarz ma rację , to ta paskudna choroba jest winna zachowań Twojej pdp. Ale pomyśl jak Ty byś się czuła , gdybyś znalazła się w nieznanym miejscu (chory nie rozpoznaje otoczenia) z nieznanymi osobami ( chory nie poznaje nawet najbliższych) które coś robią wokół niego , z nim ( chory nie pojmuje ani konieczności mycia , ani ubierania itd.) On jest przerażony - bo wszystko co go otacza jest mu obce i nieznane. To nie wredny charakter determinuje zachowanie Twojej podopiecznej , ale jej strach . :-(  Sił Ci życzę i cierpliwości . 

Jakoś mi się wnętrzności wywracają jak ludzie piszą o wrednym charakterze osób z demencją i że robią na złość opiekunce? Wolę przeważnie nie zabierać głosu? Masz rację tyciek najlepiej nie reagować na humorki pdp, chociaż to trudne? Lepiej coś w żart obrócić i opieka nad taką osobą staje się łatwiejsza. Takie osoby dokładnie wyczuwają nastrój opiekunki. Wyczują nawet zdenerwowanie z powodów osobistych (domowych) i to przekłada się na nastrój i zachowania. Nie można sie tylko sztucznie uśmiechać a wewnątrz kipieć złością skierowaną przeciw pdp. Oni to dokładnie wyczywają i wtedy faktycznie zdarza się, że robią na złość. 

No ja też czytając takie info popadam w lekką irytację, tak jak Ty :). Te osoby które nie mają zaawansowanego optępienia w tym AL, mogą być zdolne do takich zachowań, ale te już myslowo we własnym świecie żyjące, to zachowania, które opiekunka odczytuje jako wymierzone przeciwko niej,  mogą wynikać z dezorientacji i lęku. No bo jak chory, którego pamięc już nie funkcjonuje, często nie wie, kim opiekunka jest, że w ogóle opiekunki potrzebuje-mało tego, każdego ranka z powodu niefunkcjonującej własciwie pamięci świezej musi odkrywać rzeczywistośc na nowo- w tym twarz obcej osoby mówiącej -Guten Morgen- może celowo i swiadomie opracowac strategię przeciw opiekunce, no kurcze jak ? Toż to śmieszne jest :)A nastroje wyczuwają, na poziomie podswiadomym, automatycznie mogą odbierać mowę ciała, która jest połową przekazu informacji.    Dla tych, którzy chcą trochę się rozeznać w skomplikowanych meandrach demencyjnego umysłu, mieć jako taki pogląd- wejść do Narnii:), polecam ksiązkę Oliviera Sacksa-" Mężczyzna, który pomylił żonę z kapeluszem ". Ten pisarz to neurolog w wieloletnim doświadczeniem klinicznym i ta ksiązka opisuje kilka przypadków z  jego lekarskiej praktyki. Nie jest napisana pompatycznym stylem, ani nie zawiera określen typowo medycznych. Jest ciekawa, wciąga, no , ale napisał ją fachowiec od mózgów :)
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 

No ja też czytając takie info popadam w lekką irytację, tak jak Ty :). Te osoby które nie mają zaawansowanego optępienia w tym AL, mogą być zdolne do takich zachowań, ale te już myslowo we własnym świecie żyjące, to zachowania, które opiekunka odczytuje jako wymierzone przeciwko niej,  mogą wynikać z dezorientacji i lęku. No bo jak chory, którego pamięc już nie funkcjonuje, często nie wie, kim opiekunka jest, że w ogóle opiekunki potrzebuje-mało tego, każdego ranka z powodu niefunkcjonującej własciwie pamięci świezej musi odkrywać rzeczywistośc na nowo- w tym twarz obcej osoby mówiącej -Guten Morgen- może celowo i swiadomie opracowac strategię przeciw opiekunce, no kurcze jak ? Toż to śmieszne jest :)A nastroje wyczuwają, na poziomie podswiadomym, automatycznie mogą odbierać mowę ciała, która jest połową przekazu informacji.    Dla tych, którzy chcą trochę się rozeznać w skomplikowanych meandrach demencyjnego umysłu, mieć jako taki pogląd- wejść do Narnii:), polecam ksiązkę Oliviera Sacksa-" Mężczyzna, który pomylił żonę z kapeluszem ". Ten pisarz to neurolog w wieloletnim doświadczeniem klinicznym i ta ksiązka opisuje kilka przypadków z  jego lekarskiej praktyki. Nie jest napisana pompatycznym stylem, ani nie zawiera określen typowo medycznych. Jest ciekawa, wciąga, no , ale napisał ją fachowiec od mózgów :)
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 

Kiedyś też zareagowałabym jak wy, wiele lat pracuję w opiece i spotkałam się z różnymi przypadkami demencji.  Oburzałąm się jak kobiety w drodze do pracy opowiadały o swoich pacjentach jak o rzeczy. Ja zawsze dawałam całą siebie i przywiązywałam się do pacjenta, może nawet za bardzo. Rozumiem że pacjent z AL jest jak osoba zamknięta w skorupie swego ciała i ma problem z komunikacją. Jednak mimo mojej wielkiej cierpiliwości wymiękam w tym konkretnym przypadku. Nie sądzę że wszystkich z AL należy wrzucać do jednego kosza . Coś z ich dawnego życia w nich pozostaje. W tym konktretnym przypadku opiekunki zmieniały się co dwa tygodnie ja i tak jestem wytrwała i staram się okazać tej kobiecie dużo ciepła, tylko po prostu brak czasami sił. Myslę że każdy przypadek jest inny i trzeba by tu być, żeby ocenić sytuację.

"Wejście do Narnii" - dobre porównanie. W przypadkach chorób otępiennych nie ma chyba żadnych reguł co do zachowań pdp?

To i ja wtrącę swoje 3 grosze. Pierwszy raz pracuję z chora na Al. Zanim zachorowała była bardzo wyniosła, stać ja na wszystko więć traktowała ludzi z góry. Teraz jest okropna. Lekarz twierdzi że to przez chorobę, ale moim zdaniem wynika to z jej wrednego charakteru. Cały dzień krzyczy. Nie ma sił chodzić ale wstaje, nie usiedzi 3 minut, nawet przy jedzeniu stoi, chwieje się, wypada jej z ust, ale stawia na swoim i stoi i się kiwa, ba ja proszę żeby usiadła. Wstyd z nią gdzieś iść bo ciągle krzyczy, tak po prostu bez powodu. Wiem kiedy ma lęki bo wtedy inaczej oddycha. Mimo że jest nas dwie to brak nam do niej sił. Jest jak energetyczny wampir, zabiera nam całą energię i chyba stąd ma siły, bo nawet zanim zaśnie to mimo że oczu już nie ma siły otworzyć nadal się podnosi. Moim zdanie dużo zależy od charakteru człowieka jak przechodzi chorobę i jaki jest dla otoczenia.