to dzisiaj modelowo śpi, a nie tłucze się po całym domu
Dzień dobry bladym świtem, już nawet kawę zaparzyłam.Co było w nocy,nie opowiadam,bo zaraz będzie -widziały gały co brały.Nie stać mnie na dawkę humoru o tej porze.Środa,połowa tygodnia.Wszystkim życzę bezstresowego dnia.
. Jutro wybiorę się do Jej lekarza rodzinnego i popytam jak to jest z fizjoterapią. Przydałaby się Jej bardzo. Po kilku dniach widzę,że ma dużo większe problemy z chodzeniem czy trzymaniem równowagi. Dobrze by było gdyby przynajmniej raz w tygodniu ktoś z nią fachowo poćwiczył. Mogłabym podejrzeć i w inne dni sama trochę Ją pogimnastykować. Aż dziwne że do tej pory żadnej fizjoterapii nie miała. Podobno kiedyś spróbowała ale było bardzo anstrengend i zrezygnowała. Wczoraj ,idąc i wracając z kawiarni,zwróciłam Jej uwagę na to jak się męczy chodząc,jak Ją samą to denerwuje i jak nic nie będzie robiła żeby poprawić sobie trochę komfort życia,to niestety skończą się piesze wędrówki do lokali 
. Chyba podziałało,zapamiętała i dzisiaj mnie pyta czy już byłam u lekarza i czegoś się dowiedziałam. W domu jest wózek,dwa rolatory,stoją w kącie i się kurzą. Chyba nie ma co zwracać uwagi na fochy Pedepci,tylko zacząć naukę chodzenia przy rolatorze. Uparta jak osioł jeśli chodzi o te sprawy,ale co tam,ma się przyzwyczajać i koniec. Na pewno się na mnie obrazi,nie będę się jednak tym przejmować,bo wiem,że szybko Jej przejdzie. Po tych kilku dniach mogę powiedzieć,że stan psychiczny pdp jest taki sam,w jakim Ją zostawiłam. Jedynie z chodzeniem bardzo się pogorszyło. Wczoraj nawet rozmawiałam z pdp i Jej synem na ten temat. Skąd takie opowiadanie jaka to mama zagubiona,płacząca i już prawie depresja,a ja tego nie widzę. To usłyszałam,że znów jest "normalnie", może żyć tak jak chce i lubi. Broń Boże,nikt złego słowa nie powiedział na zmienniczkę. Mama była dopilnowana,zadbana,jedzenie przygotowane ale... No właśnie to "ale",podobno do obowiązków opiekunki nie należy . Nie musimy jeść posiłków z podopiecznymi,naszym obowiązkiem jest je przygotować i podać,a po zjedzeniu posprzątać. Nie musimy dotrzymywać im towarzystwa a już absolutnie nie zostawać nawet w zasięgu wzroku wtedy,kiedy jest ktoś z rodziny. Wspólne wychodzenie na spotkanie ze znajomymi,wspólne wyjście do restauracji w ogóle nie wchodzi w grę. A co zrobić,kiedy podopieczna nie lubi wychodzić dla samego spaceru tylko chce iść tam gdzie lubi? Trudno,jak sama nie da rady to musi się z tym pogodzić. Każda i każdy z nas jest inny,każdy ma swój system pracy. Ja wiem jedno,lepiej i lżej jest dla mnie,kiedy pdp są zadowoleni i w dobrym nastroju. Różnie się trafia,trzeba się dobrze wypytać,czego będzie się od nas oczekiwało w pracy z seniorką,seniorem,do których jedziemy. Jak nam nie pasuje to nie jedziemy. A jak się decydujemy,to nie bądźmy roszczeniowi,nie wywracajmy życia starszym ludziom do góry nogami. Przyjeżdżamy dla nich,to oni nas potrzebują ,starajmy się być elastyczni. Z doświadczenia wiem,że nic gorzej nie działa na psychikę tych ludzi jak to,kiedy opiekunka ciągle powtarza że zgodnie z umową pracuje tylko 5,5 godz dziennie a to,czy tamto nie należy do Jej obowiązków. Przecież bez informowania ich o tym da się ułożyć sobie dzień tak,żeby wszyscy byli zadowoleni. Zmienniczka owszem,zaprowadziła kilka razy pdp do kawiarni,zostawiła ze znajomymi i po dwóch godzinach Ją odebrała. Po za tym samotnie jadła posiłki i prawie cały dzień samotnie siedziała przed telewizorem. Nic dziwnego że nogi zapomniały trochę,do czego służą
.Zyczę Wam dobrego jeszcze dnia
