Witaj opiekunkowo.
Znowu mnie bierze dół jak lej po bombie.Myslałam ,że z każdym kolejnym wyjazdem będzie mi łatwiej ,a tu wręcz odwrotnie.I tak sobie myślę ,żę jednak to nie dla mnie,opieka w DE,za daleko od domu i całego inwentarza.W dodatku jestem osobą energiczną i siedzenie w jednym miejscu,z jedną i tą samą osobą, wykonywanie tych samych czynności non stop , to nie dla mnie.Jednak wolę odrobić swoje 8 czy 10h i wracać na swoje podwórko,do swoich dzieciaków,nawet za mniejsze i cięzej fizycznie zarobione pieniądze.Może jak mały(10 latek),będzie już dorosły to się odważę ,a na razie za trzy tygodnie do domku,ruszam na poszukiwania pracy,kończę szkołę opiekuna,skrzydełka otrzepię,Alleluja i do przodu.A skoro mój kochany pan-mąż uważa ,że to taka praca lekka,miła i przyjemna to pomogę mu pakować walizki.Moja srednia córka była u mnie parę dni i już nie wygłasza tekstów typu ,,a co ci tak tam źle?''.Pozdrawiam wszystkich ,trzymajcie się ciepło.
Jak radzicie sobie z tęsknotą tu w Niemczech ?
Witaj opiekunkowo.
Znowu mnie bierze dół jak lej po bombie.Myslałam ,że z każdym kolejnym wyjazdem będzie mi łatwiej ,a tu wręcz odwrotnie.I tak sobie myślę ,żę jednak to nie dla mnie,opieka w DE,za daleko od domu i całego inwentarza.W dodatku jestem osobą energiczną i siedzenie w jednym miejscu,z jedną i tą samą osobą, wykonywanie tych samych czynności non stop , to nie dla mnie.Jednak wolę odrobić swoje 8 czy 10h i wracać na swoje podwórko,do swoich dzieciaków,nawet za mniejsze i cięzej fizycznie zarobione pieniądze.Może jak mały(10 latek),będzie już dorosły to się odważę ,a na razie za trzy tygodnie do domku,ruszam na poszukiwania pracy,kończę szkołę opiekuna,skrzydełka otrzepię,Alleluja i do przodu.A skoro mój kochany pan-mąż uważa ,że to taka praca lekka,miła i przyjemna to pomogę mu pakować walizki.Moja srednia córka była u mnie parę dni i już nie wygłasza tekstów typu ,,a co ci tak tam źle?''.Pozdrawiam wszystkich ,trzymajcie się ciepło.
I jeszcze jedno.Kocham swoją pracę ,uwielbiam pomagać ludziom,ale jeszcze bardziej kocham swoje dzieci ,i dopóki one mnie potrzebują to muszę znaleźć inny sposób ,aby swoją pasję realizować.Ale na pewno nie kosztem mojego zdrowia psychicznego.Nie zamierzam się wypalić przed 100.
Obojętnie gdzie się opiekujemy chorą osobą jest to ciężki kawałek chleba ,a na obczyźnie dochodzi ta cholerna tęsknota.Mój mąż poza czasem pobytu w wojsku nie wyścióbił nosa z domku rodzinnego,więc nie wie jak to jest.Ja nawet kiedy byłam w internacie w szkole średniej przezywałam każdy jeden odjazd do szkoły.Nic na to nie poradzę ,że nie mam duszy wedrowniczka i najważniejsze są dla mnie dzieci,które przecież jeszcze mnie potrzebują.
Mam troje dzieci w wieku 21,17,i 10lat i schorowanych teściów ,którzy całe życie jak mogli tak nam pomagali,choć czasem zdarzało im się też zaszkodzić,ale i tak jestem im wdzięczna.
Odp .do IWA
Mam troje dzieci w wieku 21,17,i 10lat i schorowanych teściów ,którzy całe życie jak mogli tak nam pomagali,choć czasem zdarzało im się też zaszkodzić,ale i tak jestem im wdzięczna.
Jasne, idź za głosem serca. Rodzina i dzieci są najważniejsze. Ja znam to z autopsji kiedy przed ponad 20 laty też musiałam wyjeżdżać i zostawiać małe dzieci z moją mamą. To są stracone lata, które nie wrócą............