Moja obecna pdp , demencja, lat 82 żyje od ok 3 miesięcy w dualnym świecie-- raz jest w domu-- raz w szpitalu-- i na dodatek niezwykle sprawnie przemieszcza się pomiędzy tymi dwoma światami-- czasem, ja, rodzina nie nadążamy:)
Dzisiaj w południe wybierała z synem windę na schody , kolor itp, za 20 minut w sypialni już -- ona chcialaby do domu. Mnie widzi w dwóch osobach-- tzn myśli ,że jesteśmy we dwie-- wieczorem dala mi 100 euro, a rano-- chce mi oddać za bułki-- bo wczoraj dałam twojej koleżance. taka to jest podstepna choroba.
Juz sie obawiałam,że tak wazny temat spadnie to podciągne go.
Napisze pare zdań nie mam nastroju dzisiaj do tak trudnego tematu.Pisze o swoich pdp nie sa to wskazowki czy rady bo kazdy jest inny tak jak opiekunka czy pdp.
Miałam przypadek,że w chwilach załamki czy nasilenia sie choroby byłam corka,synowa,kolezanka,sąsiadką i meżem też, prowadziłam rozmowe przyjmując role tych osob tzn.nie zaprzeczałam i nie tłumaczyłam ze nie jestem tym z kim chciala pdp rozmawiac i kogo sobie wyobrazała.Były momenty,że po kilku minutach czy po dłuższym czasie sama sie reflektowała i wtedy widzialam wstyd na jej twarzy,ale udawałam,że tego nie było.Nigdy nie wyprowadzałam jej z błedu bo to nie ma sensu,jak przytakiwałam uspokajała się.A na tym najbardziej mi zależy.
