Dla tych co maja doła

Popieram, w pełni. Sama dreptam truchcikiem ( jak jest chłodno ) a jak cieplej to idę z kijkami tak ok. 19. A mam tu gdzie spokojnie chodzic. I to pomaga !! główkę oczyszcza z głupich mysli ;-)))  Troche jestem zła jak jest gorąco, bo nie lubię takich temperatur. Ale wrzesień za pasem a to mój ukochany miesiąc. Całe szczęście u nie rankiem cudnie pachnie, bez różnistych nawozów ;-)))

Mleczko, tak trafnie napisalaś o tych dołach i teraz o tęsknocie. Znam to, od kilku lat mam silną potrzebę przebywania w domu, niestety nie mogę. Będzie Ci dobrze i pisz o tym, będe czekac.
Wczoraj przyjechałam do DE i po prostu cierpię, nie wiem co z tym zrobić...

Zazdroszcze wam pozytywnie tej chęci powrotu do domu, do rodziny i do bliskich, którzy na was czekają.Ja znalazłam się w takim momencie życia,że nawet nie wiem gdzie mam swój dom.Jestem sama ( mąż zmarł wiele lat temu, a kogoś fajnego nie jest łatwo trafić),zaś córcia już pełnolenia wyprowadziła się ponad rok temu do chłopaka.Rodzice nie żyją,rodzenstwa nie mam.Zostałam ja i mój kot.Mieszkanie w Polsce jest dla mnie teraz za duże,a utrzymanie go z powodu kredytu we frankach pochłania ponad połowe moich zarobków tutaj.Jest wystawione na sprzedaż, ale z powodu zastoju na rynku nieruchomości nie jest to łatwe.Wrocław to moje ukochane miasto .....ale teraz właściwie nie wiem gdzie jest moje miejsce na ziemi.Kot przyjechał ze mną do pracy.Moja Oma jest dla mnie jak substytut rodziny, której nie mam.Córcia jest kochana....ale ma swoje życie.Ja właściwie jednynie co, to zasypuje ją prezentami,  przez co zła jestem na siebie, bo wciąż nie mogę za wiele odłożyć na przyszłość, ale to silniejsze ode mnie.Pobyt tutaj to jak ucieczka od rzeczywistości, odcięcie się od problemów.Tutaj nie jestem sama w 4 ścianach.Owszem, mam przyjaciół w Polsce, ale to tylko chwila i każdy żyje swoim życiem.Tutaj jestem komuś potrzebna, ktoś mi okazuje ciepło każdego dnia.Zaskakuje mnie,jak wiele pokładów cierpliwości odkryłam w sobie.Myślę sobie...dobra jutro pomyślę o swoim życiu osobistym, którego tutaj nie mam.Po prostu jestem przez 24 godziny.Rano myślę...jak fajnie,że nie muszę stać gdzieś o 6 rano na zimnicy czekając na autobus do pracy.Nie muszę słuchać wywodów durnego szefa w pracy ( którego miałam, gdy pracowałam na etacie w Polsce)i nie mam doła zastanawiając się pierwszego, który tym razem rachunek zapłacić,co włożyć do lodówki, z czego kupić buty na zimę.Mogę sobie spokojnie gdzieś tam w przyszłości zaplanować wyjazd na wakacje, bo przez euro nie czuję się jak dziad.To wszystko są plusy.....ale to takie bycie beduinem, życie poza schematem, inne od tego jakie mi wtłaczano w głowę w dzieciństwie.Czasem myślę....a co się stanie jak zachoruję na coś poważnego? Jeśli jestem sprawa i pracuję jest ok...ale to jest tylko tu i teraz.Ucieczka, bycie w niebycie...Przepraszam, za tak osobistego posta.

Zazdroszcze wam pozytywnie tej chęci powrotu do domu, do rodziny i do bliskich, którzy na was czekają.Ja znalazłam się w takim momencie życia,że nawet nie wiem gdzie mam swój dom.Jestem sama ( mąż zmarł wiele lat temu, a kogoś fajnego nie jest łatwo trafić),zaś córcia już pełnolenia wyprowadziła się ponad rok temu do chłopaka.Rodzice nie żyją,rodzenstwa nie mam.Zostałam ja i mój kot.Mieszkanie w Polsce jest dla mnie teraz za duże,a utrzymanie go z powodu kredytu we frankach pochłania ponad połowe moich zarobków tutaj.Jest wystawione na sprzedaż, ale z powodu zastoju na rynku nieruchomości nie jest to łatwe.Wrocław to moje ukochane miasto .....ale teraz właściwie nie wiem gdzie jest moje miejsce na ziemi.Kot przyjechał ze mną do pracy.Moja Oma jest dla mnie jak substytut rodziny, której nie mam.Córcia jest kochana....ale ma swoje życie.Ja właściwie jednynie co, to zasypuje ją prezentami,  przez co zła jestem na siebie, bo wciąż nie mogę za wiele odłożyć na przyszłość, ale to silniejsze ode mnie.Pobyt tutaj to jak ucieczka od rzeczywistości, odcięcie się od problemów.Tutaj nie jestem sama w 4 ścianach.Owszem, mam przyjaciół w Polsce, ale to tylko chwila i każdy żyje swoim życiem.Tutaj jestem komuś potrzebna, ktoś mi okazuje ciepło każdego dnia.Zaskakuje mnie,jak wiele pokładów cierpliwości odkryłam w sobie.Myślę sobie...dobra jutro pomyślę o swoim życiu osobistym, którego tutaj nie mam.Po prostu jestem przez 24 godziny.Rano myślę...jak fajnie,że nie muszę stać gdzieś o 6 rano na zimnicy czekając na autobus do pracy.Nie muszę słuchać wywodów durnego szefa w pracy ( którego miałam, gdy pracowałam na etacie w Polsce)i nie mam doła zastanawiając się pierwszego, który tym razem rachunek zapłacić,co włożyć do lodówki, z czego kupić buty na zimę.Mogę sobie spokojnie gdzieś tam w przyszłości zaplanować wyjazd na wakacje, bo przez euro nie czuję się jak dziad.To wszystko są plusy.....ale to takie bycie beduinem, życie poza schematem, inne od tego jakie mi wtłaczano w głowę w dzieciństwie.Czasem myślę....a co się stanie jak zachoruję na coś poważnego? Jeśli jestem sprawa i pracuję jest ok...ale to jest tylko tu i teraz.Ucieczka, bycie w niebycie...Przepraszam, za tak osobistego posta.

 
Dziękuję serdecznie za wszystkie wpisy.Ja wiem,że trzeba czekać, robić swoje i że samo przyjdzie...tylko dopada mnie czasem strach, że tracę swe ostatnie "młode" lata gdzieś na odludziu ze starszą panią, że coś mnie omija.A przecież wiem, że w domu to też nie miałam fajerwerków i wodotrysków.W "poprzednim życiu "  każdy dzień z jęzorem na brodzie, na czas  10-12 godzin w pracy, wykończona wlokłam się do domu, jakieś  zakupy, wieczór...czekanie na wolne, na weekend.Wtedy wyjazd na koncert albo w ukochane góry.Zmieniały się  pory roku, a ja tego nie zauważałam.
Kiedyś miałam marzenie,że rano wychodzę na taras z kubkiem kawy, a przed oczami mam zielen i las.To było zupełnie nierealne.Nagle mam ten dom z tarasem, choć nie mój, ba nawet kawa nie  moja, ale jednak leniwie grzeje się w słoncu zaś widoki na Alpy zapierają dech w piersi.Babcia śpi do 9.30 więc mam na to czas.Nigdzie się nie śpieszę, fotografuję kwiaty, mam książki, hobby, gazety, filmy, internet i kochanego sierściucha który śpi ze mną i mogę z nim pogadać po polsku.Nikt mi się nie wtrąca bo jesteśmy same, sama zajmuje się lekarzem,zakupami i finansami.Grzechem byłoby narzekać.
Ale człowiek taki durny ma w tej swojej głowie i ciągle szuka czegoś czego nie ma, a potem okazuje się, że nie tak miało być. Są dni kiedy dałabym wszystko za parę chwil w empiku czy kawiarni na wrocławskim rynku....ale to tylko chwila, bo nic nie można robić cały czas, nawet siedzieć w tym empiku :-).a gdzie tzw  normalne życie?  i co to właściwie znaczy?:-) Pozdrawiam ciepło.
 
ps ania 37 twój email wraca mi jako nieprawidłowy?? a  tutaj mam za słaby net na skype