Parkinson i zaawansowana demencja

Przeczytałem cały wątek. Muszę przynzać że trochę tego się obawiam właśnie.. takiego trudnego podopiecznego. i to własnie trudny to nei leżacy czy na wzóku tylko taki niemiły. albo w takiej solidnej demenci że poprostu nie kuma już czy robi dobrze czy źle.. bo jeszcze jak poprostu niemiły to może się da takąosobę przekonać do siebie.... ale jak mózg przestałpracować - to co zrbisz? w kółko możesz mówić a on i tak swoje...
 
Chyba żepoprost tzreba znaleźć w sbie takie wyjasnienie sytaucji i poprostu nie regaować. choć jak czytam różne doświadczenia rzucani ejedzeniem w twarz, albo wyzwiska to nawet największy super cieprliwy opiekun może nie dac rady.

To ja napiszę swoje doświadczenie ale nie z demencyjną osobą ale niby normalna, Kobieta była nauczycielką,jeździ na wózku ale sama daje radę iść do kibelkai i z powrotem bo parę kroczków zrobi. Za to odnośnie jedzenia i traktowania to my półki wg niej jesteśmy jak niewolnicy, sama podgrzewa jedzenie (gotowca ) więc w 5 min jest obiad ale polką sama nakłada na talerz i nie można więcej zjeść niż ona nałożyła.Sobie 2/3 z tej porcji a półce 1/3 porcji. Gdy mówisz że dla ciebie to za mało,to nie reaguje i jeszcze powie że nie chodzisz głodna bo w lodówce jest co jeść. Czy z taką można siedzieć przy jednym stole podczas jedzenia?🤔. Myślałam że jedząc wspólnie posiłki to jest tak przyjemniej ale widać że nie każdy tak to rozumie zwłaszcza Niemcy. Jeśli tak zachowuje się pdp ja ją zchodzę z drogi i jak najmniej kontaktów z nią. Gdy przyjdzie brzuch to też grzecznie usuwam się do swojego pokoju mówiąc że oni mają swoje tematy i nich sobie porozmawiają. Wtedy ja przynajmniej mam więcej czasu dla siebie :hihi:

Hej Ninciu. Cywilizowani zleceniodawcy czy klient albo jego dzieci po prostu przeznaczylyby dla opiekunki sumę na jej jedzenie. Dlatego, aby miała wartościowe i wystarczające wyżywienie. Dla staruszki, która nie wiadomo jakie czasy pamięta i może  już egotyzm starczy przejawiać też takie rozwiązanie byłoby  też komfortowe. 
Napisze wprost. Okropne jest , że współczesne niewolnictwo jeszcze ma miejsce a jeszcze gorsze przymykanie na to oczu przez firmę ( zgłoś jak najszybciej, jeśli tego jeszcze nie zrobiłaś), do syna starszej pani też sie zwróć. Tylko zrob to donośnie.

Na pewno zachowania z choroby, ale też choroba własnei uwydatnia i wzmacnia pewne cechy charakteru. na ptrzykłąd to co nincia napisała - wydzielani ejedzenia to raczej cecha ale choroba wzmacnia. Stąd właśnie trzeba miec to podejście skoro nie chce to po co się denerwować może lepiej się usunąć i pójść do siebie. O ile pozwoli. 

Masz rację. trzeba o tym mówić. może faktycznie ona pamięta stare czasy. Jest syn na miejscu trzeba rozmawiać. Może faktycznie do pdp już się nie przemówi ale rozwiązaniem jest wyznaczenie budżetu. Może wsplnie uda się znaleźć rozwiązanie.

Przy tak zaawansowanych chorobach według mnie trzeba rozmawiać z bliskimi, rodziną. Oni - zakłądamy, że zdrowi - myślą racjonalnie. Z nimi trzeba ustalać granice, ale też tłumaczyć co się dzieje z ich bliskim. sama pdp jest jak dziecko przecież, nie wie co dla niej czy dla niego jest najlepsze. Dlatego jak z dzieckiem trzeba robić to co trzeba nawet jak jej się nie pdooba, ale rozmawiać z otoczeniem aby było zrozumienie że nie robimy wtedy krzywdy nikomu.
 
niestety zdarza się, żę rodzina nie chce słuchać, albo nie wierzy. Widzi tą babcię czy dziadka jako ciągle sprawnego. Tu pojawia się problem. Czasami trzeba wesprzeć się lekarzem aby on też porozmawiał z rodziną, wydał opinię, wyjaśnił. Trzeba im pokazywać powoli. Częto bolesne jest przyznanie że moja matka czy ojciec już nic nie rozumie. Dlatego trzeba powolutku, krok po kroku pokazywać w stylu proszę zobaczyć ona/on nie pamięta tego, albo proszę zobaczyć ona/on cały cza spowtarza tą jedną rzecz ponieważ gubi się w myślach.